Me citaste la otra noche, ansioso por verte fui. Te busqué, te esperé mucho; lo cierto es que no te vi. Entonces bien convencido que verte ya no podría, me dije: "Será otro día", y me fui pensando en ti.
Yo me dije: "Es seguro que algo grave le ha pasado porque ella nunca ha faltado, siempre bien supo cumplir". ¡Qué noche, cuánto sufrir! Así llegó el nuevo día, busqué verte y saber algo pero no lo conseguí.
Al cabo de algunos días, una carta recibí en la que vos me decías, en pocas líneas, así: "Te ruego que me perdones. Engañándote venía con otro amor que tenía... Para siempre a él me uní.
Tomé dos cartas de un naipe después de haberlas marcado, las mezclé bien con cuidado para mi suerte jugar. Pronto pude comprobar que tu contra se había dado, tras cartón habías quedado, lo demás lo sabés ya".
Del barrio de las latas se vino pa’ Corrientes con un par de alpargatas y pilchas indecentes. La suerte tan mistonga un tiempo lo trató, hasta que al fin, un día, Beltrán se acomodó.
Y hoy lo vemos por las calles de Corrientes y Esmeralda, estribando unas polainas que dan mucho dique al pantalón. No se acuerda que en Boedo arreglaba cancha’e bochas, ni de aquella vieja chocha, por él, que mil veces lo ayudó.
Y allá, de tarde en tarde, haciendo comentarios, las viejas, con los chismes revuelven todo el barrio. Y dicen en voz baja, al verlo un gran señor: “¿Tal vez algún descuido que el mozo aprovechó?”
Pero yo que sé la historia de la vida del muchacho, que del barrio de los tachos llegó por su pinta hasta el salón, aseguro que fue un lance que quebró su mala racha, una vieja muy ricacha con quien el muchacho se casó.
¿Dónde está el por qué de mis ansias y mi fe? ¿Dónde la razón de mi intensa desazón? Dónde, sino en tus sueños que me alientan tanto, sino en tus labios que al brindar su encanto me dan las fuerzas de luchar por ti.
¿Quién le dio a mi voz el acento de tu voz? ¿Quién llenó de luz largas horas de ansiedad? Alguien que desde el cielo señaló el camino para poder unir nuestros destinos y así lograr nuestra felicidad.
Todo es amor, la brisa y tú jugando en el rumor, y el ruiseñor cantando en una flor buscando amor, amor...
Todo es amor, la rosa y yo trepando en tu balcón, después los dos temblando de emoción buscando amor, amor...
Sul mare luccica
l’astro d’argento.
Placida è l’onda. Prospero è il vento.
Sul mare luccica, l’astro d’argento.
Placida è l’onda. Prospero è il vento.
Venite all’agile, barchetta mia,
Santa Lucia, Santa Lucia.
Venite all’agile, barchetta mia,
Santa Lucia, Santa Lucia.
Con questo zeffiro, così soave,
Oh, com’è bello
star sulla nave!
Con questo zeffiro, così soave,
Oh, com’è bello
star sulla nave!
Su passegieri! Venite via!
Santa Lucia! Santa Lucia!
Su passegieri! Venite via!
Santa Lucia! Santa Lucia!
Cuando tú pasas caminando por las tardes
repiqueteando yu taquito en la vereda
marcas compases de cadencias melodiosas
de una milonga juguetona y callejera.
Y en tus vaivenes pareciera la bailaras,
así te miren y te miren los que quieran
porque tú llevas en tu cuerpo la arrogancia
y el majestuoso ondular de las porteñas.
Tardecita criolla, de limpido cielo
bordado de nubes, llevas en tu pelo. Vinchita
argentina que es todo tu orgullo.
Y cuanto sol tienen esos ojos tuyos.
Y los piropos que te dicen los muchachos
como florcitas que a tu paso te ofrecieran
Que las recoges y que enriedas en tu pelo
junto a la vincha con que adornas tu cabeza.
Dice tu cuerpo, tu arrogancia y tu cadencia
y tus taquitos provocando en la vereda:
"Soy el espíritu criollo hecho silueta"
y te coronan la más guapa y más porteña.
Io nun capisco, ê vvote, che succede...
e chello ca se vede,
nun se crede! nun se crede! E' nato nu criaturo niro, niro...
e 'a mamma 'o chiamma Giro,
sissignore, 'o chiamma Giro...
Séh! gira e vota, séh...
Séh! vota e gira, séh...
Ca tu 'o chiamme Ciccio o 'Ntuono,
ca tu 'o chiamme Peppe o Giro,
chillo, o fatto, è niro, niro,
niro, niro comm'a che!...
'O contano 'e ccummare chist'affare:
"Sti fatte nun só' rare,
se ne contano a migliara!
A 'e vvote basta sulo na guardata,
e 'a femmena è restata,
sott''a botta, 'mpressiunata..."
Séh! na guardata, séh...
Séh! na 'mpressione, séh...
Va' truvanno mo chi è stato
ch'ha cugliuto buono 'o tiro:
chillo, 'o fatto, è niro, niro,
niro, niro comm'a che!...
Ha ditto 'o parulano: "Embè parlammo,
pecché, si raggiunammo,
chistu fatto nce 'o spiegammo!
Addó' pastíne 'o ggrano, 'o ggrano cresce...
riesce o nun riesce,
sempe è grano chello ch'esce!" Mé', dillo a mamma, mé'...
Mé', dillo pure a me...
Ca tu 'o chiamme Ciccio o 'Ntuono,
ca tu 'o chiamme Peppe o Giro,
chillo...'o ninno, è niro, niro,
niro, niro comm'a che!...
Barrio plateado
por la luna
rumores de milonga
es toda tu fortuna;
hay un fuelle que rezonga
en la cortada mistonga.
Mientras que una pebeta,
linda como una flor,
espera, coqueta,
bajo la luz de un farol.
Barrio, barrio...
que tenés el alma inquieta
de un gorrión sentimental.
Penas, ruegos...
es todo el barrio malevo
melodía de arrabal
Viejo... Barrio...
Perdoná si al evocarte
se me planta un lagrimón
que al rodar en tu empedrado
es un beso prolongao
que te da mi corazón.
Cuna de tauras y cantores,
de broncas y entreveros,
de todos mis amores;
en tus muros con mi acero
yo grabé nombres que quiero:
Rosa, la “Milonguita”,
Era rubia Margot...
En la primera cita
la paica Rita
me dio su amor.
Barrio, barrio...
que tenés el alma inquieta
de un gorrión sentimental.
Penas, ruegos...
es todo el barrio malevo
melodía de arrabal
Viejo... Barrio...
Perdoná si al evocarte
se me planta un lagrimón
que al rodar en tu empedrado
es un beso prolongao
que te da mi corazón.
Ogn'anno,
il due novembre, c'è l'usanza
per i defunti andare al Cimitero.
Ognuno ll'adda fà chesta crianza;
ognuno adda tené chistu penziero.
Ogn'anno,
puntualmente, in questo giorno,
di questa triste e mesta ricorrenza,
anch'io ci vado, e con dei fiori adorno
il loculo marmoreo 'e zi' Vicenza.
St'anno m'é
capitato 'navventura...
dopo di aver compiuto il triste omaggio
(Madonna!) si ce penzo, che paura!
ma po' facette un'anema e curaggio.
'O fatto è
chisto, statemi a sentire:
s'avvicinava ll'ora d'à chiusura:
io, tomo tomo, stavo per uscire
buttando un occhio a qualche sepoltura.
"Qui dorme
in pace il nobile marchese
signore di Rovigo e di Belluno
ardimentoso eroe di mille imprese
morto l'11 maggio del '31".
'O stemma cu 'a
curona 'ncoppa a tutto...
...sotto 'na croce fatta 'e lampadine;
tre mazze 'e rose cu 'na lista 'e lutto:
cannele, cannelotte e sei lumine.
Proprio azzeccata
'a tomba 'e 'stu signore
nce stava 'n 'ata tomba piccerella,
abbandunata, senza manco un fiore;
pe' segno, sulamente 'na crucella.
E ncoppa 'a croce
appena se liggeva:
"Esposito Gennaro - netturbino":
guardannola, che ppena me faceva
stu muorto senza manco nu lumino!
Questa è la vita!
'ncapo a me penzavo...
chi ha avuto tanto e chi nun ave niente!
Stu povero maronna s'aspettava
ca pur all'atu munno era pezzente?
Mentre
fantasticavo 'stu penziero,
s'era ggià fatta quase mezanotte,
e i 'rimanette 'nchiuso priggiuniero,
muorto 'e paura... nnanze 'e cannelotte.
Tutto a 'nu
tratto, che veco 'a luntano?
Ddoje ombre avvicenarse 'a parte mia...
Penzaje: stu fatto a me mme pare strano...
Stongo scetato... dormo, o è fantasia?
Ate che fantasia;
era 'o Marchese:
c'o' tubbo, 'a caramella e c'o' pastrano;
chill'ato apriesso a isso un brutto arnese;
tutto fetente e cu 'na scopa mmano.
E chillo
certamente è don Gennaro...
'omuorto puveriello...'o scupatore.
'Int 'a stu fatto i' nun ce veco chiaro:
so' muorte e se ritirano a chest'ora?
Putevano sta' 'a
me quase 'nu palmo,
quanno 'o Marchese se fermaje 'e botto,
s'avota e tomo tomo... calmo calmo,
dicette a don Gennaro: "Giovanotto!
Da Voi vorrei
saper, vile carogna,
con quale ardire e come avete osato
di farvi seppellir, per mia vergogna,
accanto a me che sono blasonato!
La casta è casta
e va, sì, rispettata,
ma Voi perdeste il senso e la misura;
la Vostra salma andava, sì, inumata;
ma seppellita nella spazzatura!
Ancora oltre
sopportar non posso
la Vostra vicinanza puzzolente,
fa d'uopo, quindi, che cerchiate un fosso
tra i vostri pari, tra la vostra gente".
"Signor
Marchese, nun è colpa mia,
i'nun v'avesse fatto chistu tuorto;
mia moglie è stata a ffa' sta fesseria,
i' che putevo fa' si ero muorto?
Si fosse vivo ve
farrei cuntento,
pigliasse 'a casciulella cu 'e qquatt'osse
e proprio mo, obbj'... 'nd'a stu mumento
mme ne trasesse dinto a n'ata fossa".
"E
cosa aspetti, oh turpe malcreato,
che l'ira mia raggiunga l'eccedenza? Se io non fossi stato un
titolato
avrei già dato piglio alla violenza!"
"Famme
vedé... piglia 'sta violenza...
'A verità, Marché, mme so' scucciato
'e te senti; e si perdo 'a pacienza,
mme scordo ca so' muorto e so mazzate!...
Ma chi te cride
d'essere... nu ddio? Ccà dinto, 'o vvuo
capi, ca simmo eguale?...
...Muorto si' tu e muorto so' pur'io;
ognuno comme a 'na'ato è tale e qquale".
"Lurido
porco!... Come ti permetti
paragonarti a me ch'ebbi natali
illustri, nobilissimi e perfetti,
da fare invidia a Principi Reali?".
"Tu qua'
Natale... Pasca e Ppifania!!!
T''o vvuo' mettere 'ncapo... 'int'a cervella
che staje malato ancora È fantasia?...
'A morte 'o ssaje ched''e?... è una livella.
'Nu rre, 'nu
maggistrato, 'nu grand'ommo,
trasenno stu canciello ha fatt'o punto
c'ha perzo tutto, 'a vita e pure 'o nomme:
tu nu t'hè fatto ancora chistu cunto?
Perciò,
stamme a ssenti... nun fa' 'o restivo,
suppuorteme vicino - che te 'mporta?
Sti ppagliacciate 'e ffanno sulo 'e vive:
nuje simmo serie... appartenimmo â morte!".
Malena canta el
tango como ninguna
y cada verso pone su corazón.
A yuyo de suburbio su voz perfuma.
Malena tiene pena de bandoneón.
Tal vez allá, en la infancia, su voz de alondra
tomó ese tono oscuro de callejón;
o acaso aquel romance que sólo nombra
cuando se pone triste con el alcohol...
Malena canta el tango con voz de sombra;
Malena tiene pena de bandoneón.
Tu canción
tiene frío del último encuentro.
Tu canción
se hace amarga en la sal del recuerdo
Yo no sé
si tu voz es la flor de una pena,
solo sé
que al rumor de tus tangos, Malena,
te siento más buena,
más buena que yo.
Tus ojos son
oscuros como el olvido;
tus labios, apretados como el rencor;
tus manos, dos palomas que tienen frío;
tus venas tienen sangre de bandoneón...
Tus tangos son criaturas abandonadas
que cruzan sobre el barro del callejón
cuando todas las puertas están cerradas
y ladran los fantasmas de la canción.
Malena canta el tango con voz quebrada;
Malena tiene pena de bandoneón.
Στίχοι: Homero Manzi. Μουσική: Lucio Demare. Τραγούδι του 1941.
***********
ΜΑΛΕΝΑ
Λέει η Μαλένα τα ταγκό
της όπως καμιά άλλη
Και σε κάθε στίχο βάζει την καρδιά της
Στην άχρωμη συνοικία η φωνή της τέλεια.
Η Μαλένα έχει πόνο από μπαντονεόν.
Ίσως εκεί, παιδί όταν ήταν, η φωνή της του κορυδαλλού
πήρε αυτό το σκοτεινό τόνο του σοκακιού,
ή ίσως απ’ το ρομάντζο που γι αυτό μιλάει
όταν θλιμμένη γίνεται από το αλκοόλ…
Η Μαλένα λέει το ταγκό με φωνή από σκοτάδι.
Η Μαλένα έχει πόνο από μπαντονεόν.
Το τραγούδι σου
έχει κρύο τελευταίας
συνάντησης.
Το τραγούδι σου
πικρό γίνεται στο αλάτι
της θύμησης.
Εγώ δεν ξέρω
αν η φωνή σου άνθος είναι ενός πόνου
μόνο ξέρω
πως στον ήχο των ταγκό σου, Μαλένα,
σε νιώθω πιο καλή,
πιο καλή απ’ ότι εγώ.
Tα μάτια σου είναι σκοτεινά σαν λησμονιά.
Τα χείλη σφιγμένα σαν κάτι εχθρικό
Τα χέρια σου, δυο περιστέρια που κρυώνουν
Οι φλέβες σου έχουν αίμα από μπαντονεόν…
Είν’ τα ταγκό σου πλάσματα εγκαταλειμμένα
που διασταυρώνονται στου
σοκακιού τη λάσπη
όταν κλειστές είναι όλες οι πόρτες
και αλυχτούν φαντάσματα των τραγουδιών.
Η Μαλένα λέει το ταγκό με φωνή σπασμένη
La cumparsa
de miserias sin fin desfila
en torno de aquel ser enfermo
que pronto ha de morir de pena,
por eso es que en su lecho
solloza acongojado
recordando el pasado
que lo hace padecer.
Abandonó a su viejita
que quedó desamparada
y loco de pasión, ciego de amor
corrió tras de su amada
que era linda, era hechicera
de lujuria era una flor
que burló su querer
hasta que se cansó
y por otro lo dejó.
Largo tiempo
después cayó al hogar materno
para poder curar su enfermo
y herido corazón y supo
que su viejita santa
la que él había dejado,
el invierno pasado
de frío se murió.
Hoy ya solo abandonado
a lo triste de su suerte
ansioso espera la muerte
que bien pronto ha de llegar.
Y entre la triste frialdad
que lenta invade el corazón
sintió la cruda sensación
de su maldad.
Entre sombras
se le oye respirar sufriente
al que antes de morir sonríe
porque una dulce paz le llega
sintió que desde el cielo
la madrecita buena
mitigando sus penas
sus culpas perdonó.
Oh
supermolleggiata fuoriserie
preziosa foderata in raso blu
se ti rivedo il cuore mi va in ferie
mi garbi ad ogni incontro sempre più
Tu passi silenziosa per la via
la più guardata sei della città
esclaman tutti “CHE CARROZZERIA”
non paga tasse il bollo non ce l′ha!
No non hai problemi di parcheggio
ti puoi fermare dove lo vuoi tu
se almen ti concedessero a noleggio
prenoterei per non lasciarti più
Oh supermolleggiata fuoriserie
bellissima con quel nasino in su
ti vedo e tu mi copri di miserie
e intanto m′innamoro sempre più
Oh supermolleggiata fuoriserie in raso blu
(finale) ...oh supermolleggiata
bellezza da sfilata, chi mai t'avrà baciata non può scordarlo più
oh supermolleggiata fuoriserie in raso blu