ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ

JORGE LUIS BORGES

ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ

Τί είναι το Μπουένος Άιρες;

Είναι η Πλατεία Μαΐου, όπου επιστρέφουν, αφού πολέμησαν σε ολόκληρη

  την ήπειρο, άντρες εξαντλημένοι και ευτυχείς.

Είναι ο λαβύρινθος των φώτων που όλο μεγαλώνει, καθώς τον βλέπουμε, όταν

  κατεβαίνει το αεροπλάνο και από κάτω του είναι η ταράτσα, το πεζοδρόμιο,

  η τελευταία μεσαυλή, τα ήσυχα πράγματα.

Είναι ο μαντρότοιχος του νεκροταφείου της Ρεκολέτας, όπου έστησαν  και

  εκτέλεσαν κάποιον από τους προγόνους μου.

Είναι ένα μεγάλο δέντρο στην οδό Χουνίν, που, εντελώς  εν αγνοία του,

   μας δίνει ίσκιο και δροσιά.
Είναι ένας δρόμος μακρύς με χαμόσπιτα που σβήνει και μεταμορφώνεται

  κάθε δειλινό σαν πέφτει ο ήλιος.
Είναι η Νότια Αποβάθρα, απ’ όπου σαλπάρανε κάποτε ο Κρόνος και ο Κόσμος.

Είναι το πεζοδρόμιο της οδού Κιντάνα, όπου ο πατέρας μου, που ήτανε

  τυφλός, έκλαψε, επειδή είδε κάποτε τα πανάρχαια άστρα.

Είναι μια πόρτα με αριθμό, πίσω απ’ την οποία, μες στο σκοτάδι, πέρασα

  δέκα μέρες και δέκα νύχτες, ακίνητος μέρες και νύχτες που δεν είναι

  πια στη μνήμη μου ούτε μία στιγμή.

Είναι ο χάλκινος καβαλάρης που ρίχνει ολόγυρα από ψηλά τους

  ομόκεντρους κύκλους του ίσκιου του.
Είναι ο ίδιος καβαλάρης μες στη βροχή.

Είναι μια γωνιά στην οδό Περού, όπου ο ο Χούλιο Σέσαρ Δαβόμπε μάς είπε

  ότι η χειρότερη αμαρτία που μπορεί να διαπράξει άνθρωπος είναι να

  φέρει στον κόσμο ένα παιδί καταδικάζοντάς το να ζήσει τούτη τη

  φοβερή ζωή.

Είναι η Ελβίρα δε Αλβεάρ να γράφει σε υπέροχα τετράδια ένα μακρύ

  μυθιστόρημα, το οποίο στην αρχή ήταν φτιαγμένο από λέξεις και στο

  τέλος του από ασαφή ορνιθοσκαλίσματα με μουντζαλιές.
Είναι το χέρι της Νόρας να σχεδιάζει την όψη μιας φίλης που είναι και όψη

  αγγέλου.

Είναι ένα σπαθί που υπηρέτησε στους πολέμους και που τώρα πιά δεν είναι

  όπλο αλλά μάλλον ενθύμιο.
Είναι ένα ξεθωριασμένο έμβλημα ή μια φθαρμένη δαγκεροτυπία, πράγματα

  που ανήκουν πλέον στον χρόνο.
Είναι η μέρα που αφήσαμε μια γυναίκα και η μέρα που μια γυναίκα μάς άφησε.

Είναι εκείνη η αψίδα στην οδό Μπολίβαρ, απ’ όπου φαίνεται η Βιβλιοθήκη.
Είναι  η αίθουσα της Βιβλιοθήκης, όπου, γύρω στα 1957, ανακαλύψαμε τη

  γλώσσα των σκληροτράχηλων Σαξόνων, τη γλώσσα του μεγάλου

  θάρρους και της άφατης θλίψης.
Είναι η παρακείμενη αίθουσα –  αυτή όπου πέθανε ο Πωλ Γκρουσάκ.

Είναι ο τελευταίος καθρέφτης που επανέλαβε την όψη του πατέρα μου.
Είναι η μορφή του Χριστού που είδα μες στη σκόνη, θρυψαλλιασμένη από

  σφυριές, σ’ ένα από τα κλίτη του ναού της Πιετά.
Είναι ένα σπίτι ψηλό στον Νότο όπου η γυναίκα μου και εγώ μεταφράζουμε

  τον Ουίτμαν, ο μέγας αντίλαλος του οποίου μακάρι ν’ αντηχεί σε τούτη

  εδώ μέσα τη σελίδα.

Είναι ο Λουγόνες, να κοιτάζει απ’ το παραθυράκι του τρένου τις μορφές

  που χάνονται, και να συλλογίζεται ότι δεν τον κυριεύει πια η ιδέα

  του καθήκοντος να τις μεταφράσει με λέξεις για πάντα, γιατί το

  ταξίδι του αυτό θα είναι και το τελευταίο του.

Είναι, μες στη ακατοίκητη νύχτα, κάποια γωνιά στο Όνσε, όπου ο

  Μακεδόνιος Φερνάντες, που έχει πεθάνει, επιμένει να συνεχίζει

  να μου εξηγεί ότι ο θάνατος δεν είναι παρά πλάνη.
Δεν επιθυμώ να συνεχίσω· τα πράγματα αυτά είναι πολύ προσωπικά, είναι

  ό,τι είναι, όσο μεγάλο και αν είναι αυτό, και είναι επίσης το Μπουένος

  Άιρες.

Το Μπουένος Άιρες είναι ο άλλος δρόμος, που ποτέ μου δεν περπάτησα,

  είναι το μυστικό κέντρο του κάθε οικοδομικού τετραγώνου, οι τελευταίες

  μεσαυλές, είναι ό,τι κρύβουν οι προσόψεις, είναι ο εχθρός μου, αν έχω

  όντως εχθρό, είναι εκείνος που δεν γουστάρει τους στίχους μου (που ούτε

  κι εγώ πάντως τους γουστάρω), είναι εκείνο το βιβλιοπωλείο που δεν το

  πιάνει καν το μάτι σου και που μπήκαμε μέσα κάποια φορά και που τώρα

  πια το έχουμε τελείως ξεχάσει, είναι η γοητεία κάποιας μιλόνγκας

  που σιγοσφυρίζαμε παλιά και που τώρα πια καν δεν τη θυμόμαστε, κι ούτε

  μας αγγίζει καθόλου, είναι αυτό που έχει χαθεί και αυτό που θα έλθει, είναι

  το ύστατο των υστάτων, το μακρινό και ξένο, αυτό που ανήκει σε άλλους,

  είναι η γειτονιά που δεν είναι δική σου ή δική μου, είναι εκείνο που δεν

  ξέρουμε, μα το ποθούμε τόσο μα τόσο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Ευχαριστώ πολύ την φίλη ποιήτρια Norma Etcheverry και τη συνάδελφο Matilde Isnardi Lulis που παρουσίσασαν ποιήματά μου στις 8 Σεπτεμβρίου στις γιορτές της ποίησης στο Μπουένος Άιρες, στην Ensenada, Barrio Campamento.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΟΖΑ ΜΠΑΛΙΣΤΡΕΡΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ROSA BALISTRERI: CU TI LU DISSI


ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ 'ΠΕ ΕΣΕΝΑ

Ποιος σού ’πε εσένα πως θέλω εγώ να φύγω;
Κάλλιο στο χώμα παρά τέτοιο μαρτύριο!
Άι άι άι άι, μάνα μου, πεθαίνω, σβήνω
– ανάσα της καρδιάς μου το αμόρε μου είσ’ εσύ!

Πές μου, μωρό μου, τι σού ’πανε για μένα
Και σιγολυώνει η καρδιά μου – λίγο, λίγο, λίγο!
Άι άι άι άι, μάνα μου, πεθαίνω, σβήνω
– ανάσα της καρδιάς μου το αμόρε μου είσ’ εσύ!

Την πρώτη μου αγάπη την είχα εγώ μαζί σου
κι όμως, αχάριστη εσύ, μ’ έχεις ξεχάσει!
Να φιλιώσουμε, μικρό μου, αν θες, έλα
– ανάσα της καρδιάς μου το αμόρε μου είσ’ εσύ!



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΟΒΕΡΤΟ ΠΟΛΑΚΟ ΓΟΓΕΝΕΤΣΕ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROBERTO POLACO GOYENECHE


VUELVO AL SUR

Vuelvo al Sur,
como se vuelve siempre al amor,
vuelvo a vos,
con mi deseo, con mi temor.

Llevo el Sur,
como un destino del corazón,
soy del Sur,
como los aires del bandoneón.

Sueño el Sur,
inmensa luna, cielo al reves,
busco el Sur,
el tiempo abierto, y su después.

Quiero al Sur,
su buena gente, su dignidad,
siento el Sur,
como tu cuerpo en la intimidad.

Te quiero Sur,
Sur, te quiero.

Vuelvo al Sur,
como se vuelve siempre al amor,
vuelvo a vos,
con mi deseo, con mi temor.

Quiero al Sur,
su buena gente, su dignidad,
siento el Sur,
como tu cuerpo en la intimidad.

Vuelvo al Sur,
llevo el Sur,
te quiero Sur,
te quiero Sur...


Μουσική: Astor Piazzolla.
Στίχοι: Fernando "Pino" Solanas.


*****************************


ΓΥΡΝΩ ΣΤΟΝ ΝΟΤΟ

Γυρνώ στον Νότο,
κι είναι πάντα στην αγάπη ως να γυρνάω·
γυρνώ σε σένα
μ’ έναν πόθο και το φόβο που περνάω.

Κι έχω τον Νότο
πεπρωμένο στην καρδιά μου και μαράζι·
κι είμαι ο Νότος
που σαν νότες του μπαντονεόν μου μοιάζει.

Όνειρο ο Νότος:
μι’ αχανής σελήνη, κι ο ουρανός κομμάτια·
ψάχνω τον Νότο:
νά ’ν’ ο χρόνος μου πολύς, με φως στα μάτια.

Ποθώ τον Νότο,
τους ανθρώπους του με χέρια ορθάνοιχτα·
νιώθω τον Νότο
σαν το σώμα σου, όταν το κρατάω σφιχτά.

Σ’ αγαπάω, Νότε!
Νότε, σ’ αγαπώ!

Γυρνώ στον Νότο,
κι είναι πάντα στην αγάπη ως να γυρνάω·
γυρνώ σε σένα
μ’ έναν πόθο και το φόβο που περνάω.

Ποθώ τον Νότο,
τους ανθρώπους του με χέρια ορθάνοιχτα·
νιώθω τον Νότο
σαν το σώμα σου, όταν το κρατάω σφιχτά.

Γυρνώ στον Νότο·
έχω τον Νότο·
ποθώ τον Νότο·
αγαπάω τον Νότο...


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΑ ΤΕΡΕΣΑ ΒΕΡΑ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MARIA TERESA VERA


VEINTE AÑOS

¿ Qué te importa que te ame,
si tú no me quieres ya ?
el amor que ya ha pasado
no se debe recordar
Fui la ilusión de tu vida
un día lejano ya,
hoy represento al pasado,
no me puedo conformar.

Si las cosas que uno quiere
se pudieran alcanzar,
tú me quisieras lo mismo
que veinte años atrás.
Con qué tristeza miramos
un amor que se nos va
es un pedazo del alma
que se arranca sin piedad.


*****************************


ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ

Τι σημαίνει αγάπη πια
τώρα που δε μ’ αγαπάς;
Ο έρωτάς μας πέρασε·
τον θυμάμαι – με πονά.
Είμουν ψέμα της ζωής σου
χρόνια τώρα, χρόνια πριν·
είμαι παρελθόν για σένα
και για εμέ μιά σκιά είσαι εσύ.

Αν οι πόθοι που ποθούμε
βγαίναν πάντα αληθινοί,
θα μ’ αγάπαγες σαν όπως
είκοσι χρονάκια πριν.
Πόση θλίψη αφήνουμε
στον έρωτα που σβήνει:
το κουρέλι της ψυχής μας
του χιονιά παιχνίδι εγίνη.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΣΕΛΙΝΑ ΓΚΟΝΖΑΛΕΣ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CELINA GONZÁLEZ


LÁGRIMAS NEGRAS

Aunque tu
me has dejado en el abandono
aunque ya
se han muerto todas mis ilusiones.

En vez de despedirme
con Justo encono
en mis sueños te colmo
en mis sueños te colmo
de bendiciones.

Sufro la inmensa pena de tu extravio
lloro el dolor profundo
de tu partida
y lloro sin que sepas
que el llanto mio
tiene lagrimas negras
tiene lagrimas negras
como mi vida.

Tu me quieres dejar
yo no puedo vivir
contigo me voy mi negra
aunque me cueste el morir

Tu me quieres dejar
yo no quiero sufrir
contigo me voy mi santa
aunque me cueste el morir.



Στίχοι & μουσική: Miguel Matamoros.


*******************


ΜΑΥΡΑ ΔΑΚΡΥΑ

Μ' έχεις, ναι,
μ' έχεις πια κι εσύ εγκαταλείψει,
κι έχεις, ναι,
χώσει τα όνειρά μου στον τάφο.
Δεν σε
κατακρίνω καν με δίκαιη θλίψη
-- στα όνειρά μου σε θυμάμαι,
στα όνειρά μου σε θυμάμαι
κι ευχές όλο σου γράφω.

Υποφέρω... πονώ
που 'χεις φύγει·
να με σκάβει νιώθω ένα νύχι
άγριο -- τι νά 'βρει;...
Και κλαίω·
μα δεν ξέρεις πως θρήνος τυλίγει
με τα μαύρα μου δάκρυα
με τα μαύρα μου δάκρυα
τη ζωή μου τη μαύρη.

Να μ' αφήσεις θες, να μην πονάω·
πώς θα γίνει εμείς μαζί οι δύο,
πές μου, νά 'μαστε -- ρωτάω.
Να μ' αφήσεις θες· να μην πονάω
θες, που μ' άφησες πια μόνη μου
πίσω να σε καρτεράω.
Μόνη μου έχω μείνει, εγώ μόνη,
την ώρα της δύσης.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΑ ΤΕΡΕΣΑ ΒΕΡΑ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MARÍA TERESA VERA


LÁGRIMAS NEGRAS

Aunque tu
me has dejado en el abandono
aunque ya
se han muerto todas mis ilusiones.

En vez de despedirme
con Justo encono
en mis sueños te colmo
en mis sueños te colmo
de bendiciones.

Sufro la inmensa pena de tu extravio
lloro el dolor profundo
de tu partida
y lloro sin que sepas
que el llanto mio
tiene lagrimas negras
tiene lagrimas negras
como mi vida.

Tu me quieres dejar
yo no puedo vivir
contigo me voy mi negra
aunque me cueste el morir

Tu me quieres dejar
yo no quiero sufrir
contigo me voy mi santa
aunque me cueste el morir.



Στίχοι & μουσική: Miguel Matamoros.


*******************


ΜΑΥΡΑ ΔΑΚΡΥΑ

Μ’ έχεις, ναι,
μ’ έχεις πια κι εσύ εγκαταλείψει,
κι έχεις, ναι,
χώσει τα όνειρά μου στον τάφο.
Δεν σε
κατακρίνω καν με δίκαιη θλίψη
– στα όνειρά μου σε θυμάμαι,
στα όνειρά μου σε θυμάμαι
κι ευχές όλο σου γράφω.

Υποφέρω… πονώ
που ’χεις φύγει·
να με σκάβει νιώθω ένα νύχι
άγριο – τι νά ’βρει;…
Και κλαίω·
μα δεν ξέρεις πως θρήνος τυλίγει
με τα μαύρα μου δάκρυα
με τα μαύρα μου δάκρυα
τη ζωή μου τη μαύρη.

Να μ’ αφήσεις θες, να μην πονάω·
πώς θα γίνει εμείς μαζί οι δύο,
πές μου, νά ’μαστε – ρωτάω.
Να μ’ αφήσεις θες· να μην πονάω
θες, που μ’ άφησες πια μόνη μου
πίσω να σε καρτεράω.
Μόνη μου έχω μείνει, εγώ μόνη,
την ώρα της δύσης.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΔΡΙΑΝΑ ΒΑΡΕΛΑ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ADRIANA VARELA


BARRIO DEL TANGO

Un pedazo de barrio, allá en Pompeya,
durmiéndose al costado del terraplén.
Un farol balanceando en la barrera
y el misterio de adiós que siembra el tren.
Un ladrido de perros a la luna.
El amor escondido en un portón.
Y los sapos redoblando en la laguna
y a lo lejos la voz del bandoneón.

Barrio de tango, luna y misterio,
calles lejanas, ¡cómo estarán!
Viejos amigos que hoy ni recuerdo,
¡qué se habrán hecho, dónde estarán!
Barrio de tango, qué fue de aquella,
Juana, la rubia, que tanto amé.
¡Sabrá que sufro, pensando en ella,
desde la tarde que la dejé!
Barrio de tango, luna y misterio,
¡desde el recuerdo te vuelvo a ver!

Un coro de silbidos allá en la esquina.
El codillo llenando el almacén.
Y el dramón de la pálida vecina
que ya nunca salió a mirar el tren.
Así evoco tus noches, barrio 'e tango,
con las chatas entrando al corralón
y la luna chapaleando sobre el fango
y a lo lejos la voz del bandoneón.


********************************************


ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΑΝΓΚΟ

’Κεί κάτω σε μια γειτονιά της Πομπηΐας
στα λούκια ο ύπνος σ’ άρπαζε ξεθεωμένο.
Φανάρι κόκκινο στην άκρη της γωνίας
και το μυστήριο αντίο που σφυράει το τραίνο.
Και δώσ’ του, τα σκυλιά αλυχτάνε στη σελήνη,
και πίσω από ’να κρύβετ’ ο έρωτας πορτόνι·
ραγίζουν βάτραχοι της λίμνης τη γαλήνη
και απόηχος μπαντονεόν με αναστατώνει.

Του τάνγκο γειτονιά, μυστήριο και φεγγάρι,
στα στενοσόκακά σου πώς και νά ’ναι τώρα;
Παλιόφιλοι καλοί... – της λήθης το σφουγγάρι
τους έσβησε: πού νά ’ναι;... πώς περνούν την ώρα;
Του τάνγκο γειτονιά, η Χουάνα τί έχει γίνει; –
η ξανθομάλλα που ’χα τόσο αγαπήσει...
Να ξέρει ιδέα πως έ μ μ ο ν η μού έχει μείνει
απ’ τη βραδιά που σύξυλη την έχω αφήσει;
Του τάνγκο γειτονιά, μυστήριο και φεγγάρι,
στη μνήμη μου και πάλι μέσα σ’ έχω πάρει.

Πιό πέρ’ απ’ τη γωνία κόρο σφυριγμάτων
και το αλμασέν με τράπουλες θα πλημμυρίσει.
Χλωμή γειτονοπούλα, σκέλεθρο δραμάτων,
το τραίνο να περνά δεν θα ξαναντικρύσει.
Του τάνγκο γειτονιά, η νύχτα σου με ντύνει
με μάντρες και με αλάνες στο μικρό σου αλώνι·
στις λασπουριές τσαλαβουτά η χρυσή σελήνη
και απόηχος μπαντονεόν με αναστατώνει.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΕΡΣΕΔΕΣ ΣΙΜΟΝΕ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MERCEDES SIMONE


BARRIO DEL TANGO

Un pedazo de barrio, allá en Pompeya,
durmiéndose al costado del terraplén.
Un farol balanceando en la barrera
y el misterio de adiós que siembra el tren.
Un ladrido de perros a la luna.
El amor escondido en un portón.
Y los sapos redoblando en la laguna
y a lo lejos la voz del bandoneón.

Barrio de tango, luna y misterio,
calles lejanas, ¡cómo estarán!
Viejos amigos que hoy ni recuerdo,
¡qué se habrán hecho, dónde estarán!
Barrio de tango, qué fue de aquella,
Juana, la rubia, que tanto amé.
¡Sabrá que sufro, pensando en ella,
desde la tarde que la dejé!
Barrio de tango, luna y misterio,
¡desde el recuerdo te vuelvo a ver!

Un coro de silbidos allá en la esquina.
El codillo llenando el almacén.
Y el dramón de la pálida vecina
que ya nunca salió a mirar el tren.
Así evoco tus noches, barrio 'e tango,
con las chatas entrando al corralón
y la luna chapaleando sobre el fango
y a lo lejos la voz del bandoneón.


********************************************


ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΑΝΓΚΟ

’Κεί κάτω σε μια γειτονιά της Πομπηΐας
στα λούκια ο ύπνος σ’ άρπαζε ξεθεωμένο.
Φανάρι κόκκινο στην άκρη της γωνίας
και το μυστήριο αντίο που σφυράει το τραίνο.
Και δώσ’ του, τα σκυλιά αλυχτάνε στη σελήνη,
και πίσω από ’να κρύβετ’ ο έρωτας πορτόνι·
ραγίζουν βάτραχοι της λίμνης τη γαλήνη
και απόηχος μπαντονεόν με αναστατώνει.

Του τάνγκο γειτονιά, μυστήριο και φεγγάρι,
στα στενοσόκακά σου πώς και νά ’ναι τώρα;
Παλιόφιλοι καλοί... – της λήθης το σφουγγάρι
τους έσβησε: πού νά ’ναι;... πώς περνούν την ώρα;
Του τάνγκο γειτονιά, η Χουάνα τί έχει γίνει; –
η ξανθομάλλα που ’χα τόσο αγαπήσει...
Να ξέρει ιδέα πως έ μ μ ο ν η μού έχει μείνει
απ’ τη βραδιά που σύξυλη την έχω αφήσει;
Του τάνγκο γειτονιά, μυστήριο και φεγγάρι,
στη μνήμη μου και πάλι μέσα σ’ έχω πάρει.

Πιό πέρ’ απ’ τη γωνία κόρο σφυριγμάτων
και το αλμασέν με τράπουλες θα πλημμυρίσει.
Χλωμή γειτονοπούλα, σκέλεθρο δραμάτων,
το τραίνο να περνά δεν θα ξαναντικρύσει.
Του τάνγκο γειτονιά, η νύχτα σου με ντύνει
με μάντρες και με αλάνες στο μικρό σου αλώνι·
στις λασπουριές τσαλαβουτά η χρυσή σελήνη
και απόηχος μπαντονεόν με αναστατώνει.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΝΤΡΙΑΝΑ ΒΑΡΕΛΑ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ADRIANA VARELA


ASÍ SE BAILA EL TANGO

¡Qué saben los pitucos, lamidos y shushetas!
¡Qué saben lo que es tango, qué saben de compás!
Aquí está la elegancia. ¡Qué pinta! ¡Qué silueta!
¡Qué porte! ¡Qué arrogancia! ¡Qué clase pa'bailar!
Así se corta el césped mientras dibujo el ocho,
para estas filigranas yo soy como un pintor.
Ahora una corrida, una vuelta, una sentada...
¡Así se baila el tango, un tango de mi flor!

Así se baila el tango,
Sintiendo en la cara,
la sangre que sube
a cada compás,
mientras el brazo,
como una serpiente,
se enrosca en el talle
que se va a quebrar.
Así se baila el tango,
mezclando el aliento,
cerrando los ojos
pa' escuchar mejor,
cómo los violines
le cuentan al fueye
por qué desde esa noche
Malena no cantó.

¿Será mujer o junco, cuando hace una quebrada?
¿Tendrá resorte o cuerda para mover los pies?
Lo cierto es que mi prenda, que mi "peor es nada",
bailando es una fiera que me hace enloquecer...
A veces me pregunto si no será mi sombra
que siempre me persigue, o un ser sin voluntad.
¡Pero es que ya ha nacido así, pa' la milonga
y, como yo, se muere, se muere por bailar!



Μουσική: Elías Randal.
Στίχοι: Marvil (Elizardo Martínez Vilas).
Τάνγκο του 1942.

**********************************

ΕΤΣΙ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΑΝΓΚΟ

Οι μπούληδες τί ξέρουν --μπριγιόλ και σκέτη ιδέα--
...τί ξέρουν από τάνγκο;! Νογάν από κομπάς;
Τηράχτ’ εδώ σβελτάδα! Τί τσάκισμα, τί βλέμμα,
τί πόζα, τί φρεσκάδα, στη χάρη του χορού!
Έτσι χορεύουν τάνγκο: το πόδι γράφει «οχτάρια»,
και είν’ οι πιρουέττες ζωγράφου πινελιές.
Σας δείχνω την κορρίδα, τη βουέλτα, τη σεντάδα --
έτσι χορεύουν τάνγκο! Και τ' άνθος του είμ' εγώ!

Έτσι χορεύουν τάνγκο:
μες στο κεφάλι νιώθεις
το αίμα ν' ανεβαίνει
στων ήχων το βρασμό,
καθώς σφιχτά το μπράτσο
τυλίγεται σα φίδι
στης ντάμας του τη μέση
που σύγκορμη λυγά.
Έτσι χορεύουν τάνγκο:
με ανάσες ενωμένες
και με κλειστά τα μάτια,
για πιο καλά ν' ακούς
στο «φυσερό» οι βιόλες
που λεν πως η Μαλένα
ξανά δεν τραγουδά.

Πού μάθαν οι λιλίκες πώς γίνεται η κεβράδα;
Κι οι λάκηδες θαρούνε πως παίζουνε κουτσό!
Τα ρούχα μου βεβαίως δεν είναι κυριλάτα...–
χορός θα πει θηρίο· με κάνει πιο θεριό!
Φορές-φορές νομίζω εκτός από τον ίσκιο
ανήμερο ένα ζώο πως με ακολουθεί,
πως είναι γεννημένο μονάχα για μιλόνγκες
και στο χορό κι εκείνο θε νά ’βρει τη θανή.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΟΖΑ ΜΠΑΛΙΣΤΡΕΡΙ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ROSA BALISTRERI


QUANTU BASILICÒ

Quantu basilicò
simini ogni annu
tu mi nn'ha dari
'na cima a lu jornu

Ah! si vo' lu me' curuzzu
ti lu mannu
lu to' mi l'ha mannari
a lu ritornu

Ah! li carnuzza tua
ciavuru fannu
ca cu li ciara
ci passa lu sonnu

Ah beddu ah! Siddu t'avissi
a me' cumannu
dumani mi susissi
a menzijornu


*************************


ΟΣΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ

Όσο βασιλικό
φυτεύεις κάθε χρόνο
εμέ να δώσεις πρέπει
τη μέρα κι ένα σπόρο

Αν την καρδιά μου θέλεις
σου τήνε δίνω
μα στείλε μου κι εμένα
τη δικιά σου

Αχ το γλυκό κορμί σου
μοσκοβολάει
και με τ’ αρώματά του
μου φεύγει ο ύπνος

Στις διαταγές μου αν σ’ είχα
εγώ καλέ μου
δεν θα ξυπνούσα αύριο
προτού μεσημεριάσει


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΜΠΟΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΑΠ’ ΤΗ ΒΟΥΕΛΤΑ ΔΕ ΡΟΤΣΑ ΣΤΗ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ
Ή, ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΜΠΟΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ

              Στον Δημήτρη

Βουέλτα δε Ρότσα... γέφυρα ωμών χρωμάτων
που ξαναλένε σάμπως σε νωπογραφία
νοσταλγικούς καημούς ψυχών τε και σωμάτων:
της μετανάστευσης πυκνή μυθιστορία.

Λες χύθηκε η παλέττα του μαστρο-Κινκέλα
στον ουρανό, και ουράνιο βγήκε τόξο η Μπόκα
στον Ριατσουέλο απάνω: ασάδο και κανέλα
στο σ τ ό μ α γνέθει ξέφρενη του τάνγκο η ρόκα.

Αραβουργήματα άρρητα στο Καμινίτο
τη σάρκα και τα κόκκαλα έχουν της ουσίας·
στο Μπομπονέρα Dale Boca!... ήτοι Ζήτω
η Μπόκα Τζούνιορς! – ιαχή που και ο Μαρσύας

θα βούταγε να κουβαλήσει στον Περαία
με τους τριανταδύο μπλε-κίτρινους αστέρες.
Μελωδημάτων όνειρα ευγενή και ωραία
απ’ του ρεμπέτικου το σύρμα φτιάχνουν βέρες

με τα παιδιά να τις αλλάξουνε του Θρύλου,
μπαντονεόν να γίνει το μπαγλαμαδάκι,
να μπουν με αντιχρονισμούς πρόσφυγα σκύλου
Μουράτης με Ρατίν μες στου Καραϊσκάκη,

για νά ’ναι το λιμάνι δυό φορές λιμάνι.
Βοστέρος γαύροι συνοδιά, καρδιά και γόνα,
στο Φάληρο γλυκολαλούν, γιατί έχει κάνει
ο Στράτος του Γαρδέλ φ ω λ ι ά στη Δραπετσώνα.


********************************************



Βουέλτα δε Ρότσα



Μαστρο-Βενίτο Κινκέλα



Η Μπόκα με τον χρωστήρα του Κινκέλα



Η Μπόκα στις αρχές του 20ού αιώνα



Ο Ριατσουέλο



Το Καμινίτο



Εστάδιο Λα Μπομπονέρα



Μπόκα Τζούνιορς



Στον παλιό Περαία



Στον Περαία σήμερα



Τα παιδιά του Θρύλου



Ανδρέας Μουράτης



Αντόνιο Ρατίν



Στου Καραϊσκάκη




Βοστέρος



Γαύροι



Στο Φάληρο



Στράτος Παγιουμτζής


Κάρλος Γαρδέλ



Στη Δραπετσώνα

Ο ΤΙΤΟ ΣΚΙΠΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΗΝ "ΚΟΥΜΠΑΡΣΙΤΑ"

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο TITO SCHIPA


LA CUMPARSITA

Si supieras
que aún dentro de mi alma
conservo aquel cariño que tuve para ti.
Quién sabe si supieras
que nunca te he olvidado
volviendo a tu pasado
te acordarás de mí.

Los amigos ya no vienen
ni siquiera a visitarme
nadie quiere consolarme
en mi aflicción.
Desde el día que te fuiste
siento angustias en mi pecho
decí percanta ¿qué has hecho
de mi pobre corazón?

Sin embargo
te llevo en el recuerdo
con el cariño santo
que tuve para amar.
Y sos en todas partes
pedazo de mi vida
una ilusión querida
que no podré olvidar.


Al cotorro abandonado
ya ni el sol de la mañana
asoma por la ventana
como cuando estabas vos.
Y aquel perrito compañero
que por tu ausencia no comía
al verme solo, el otro día, también me dejó



Στίχοι: Pascual Contursi & Enrique P. Maroni .
Μουσική G.H. Matos Rodríguez.


*********

H ΚΟΥΜΠΑΡΣΙΤΑ

Την αγάπη που ’χα για τα σένα
πώς την κρατώ, καλή μου,
βαθιά μες στην καρδιά!
Αν ήξερες –ποιός ξέρει!-
ποτέ πως δεν ξεχνώ σε!
Μια σκέψη σου έλα δώσε
για να με θυμηθείς...

Φίλοι πια δεν έρχονται να
δουν το φίλο που ’ναι μόνος –
παρηγόρια θέλει ο πόνος
που με πονά...
Την ημέρα που ’φυγες,
φόβος στην καρδιά μου μπήκε
και ποτέ δεν ξαναβγήκε,
και με τρώει, με ροκανά...

Κι αν φοβάμαι, σε θυμάμαι πάντα·
και εικόνα σ’ έχω άγια εγώ·
σε προσκυνάω πιστά...
Παντού είσαι γύρω μου εσύ,
κομμάτι μιας θλιβής ζωής·
κι εκείνα τα ματάκια που χαρά
μού δίναν ψάχνω πάντα, αλλά
δεν είναι πουθενά...

Στη γωνιά παρατημένος,
στο δωμάτιο μόνος μένω,
νά ’μπει ήλιος καρτεράω, σαν να
είσουν πάλι εσύ ξανά.
Το σκυλάκι που ’χα πάντα δίπλα,
σαν έφυγες, πικράθηκε,
και σα μονάχο μ’ είδε
από ’δώ εχάθηκε...



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Από το βιβλίο: Γιώργος Κεντρωτής, «Με απ’ όλα μέσα», Τυπωθήτω, Αθήνα 2006, σελ. 74-75.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΙΒΕΡΤΑΔ ΛΑΜΑΡΚ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LIBERTAD LAMARQUE


LA CUMPARSITA

Si supieras
que aún dentro de mi alma
conservo aquel cariño que tuve para ti.
Quién sabe si supieras
que nunca te he olvidado
volviendo a tu pasado
te acordarás de mí.

Los amigos ya no vienen
ni siquiera a visitarme
nadie quiere consolarme
en mi aflicción.
Desde el día que te fuiste
siento angustias en mi pecho
decí percanta ¿qué has hecho
de mi pobre corazón?

Sin embargo
te llevo en el recuerdo
con el cariño santo
que tuve para amar.
Y sos en todas partes
pedazo de mi vida
una ilusión querida
que no podré olvidar.


Al cotorro abandonado
ya ni el sol de la mañana
asoma por la ventana
como cuando estabas vos.
Y aquel perrito compañero
que por tu ausencia no comía
al verme solo, el otro día, también me dejó



Στίχοι: Pascual Contursi & Enrique P. Maroni .
Μουσική G.H. Matos Rodríguez.


*********

H ΚΟΥΜΠΑΡΣΙΤΑ

Την αγάπη που ’χα για τα σένα
πώς την κρατώ, καλή μου,
βαθιά μες στην καρδιά!
Αν ήξερες –ποιός ξέρει!-
ποτέ πως δεν ξεχνώ σε!
Μια σκέψη σου έλα δώσε
για να με θυμηθείς…

Φίλοι πια δεν έρχονται να
δουν το φίλο που ’ναι μόνος –
παρηγόρια θέλει ο πόνος
που με πονά…
Την ημέρα που ’φυγες,
φόβος στην καρδιά μου μπήκε
και ποτέ δεν ξαναβγήκε,
και με τρώει, με ροκανά…

Κι αν φοβάμαι, σε θυμάμαι πάντα·
και εικόνα σ’ έχω άγια εγώ·
σε προσκυνάω πιστά…
Παντού είσαι γύρω μου εσύ,
κομμάτι μιας θλιβής ζωής·
κι εκείνα τα ματάκια που χαρά
μού δίναν ψάχνω πάντα, αλλά
δεν είναι πουθενά…

Στη γωνιά παρατημένος,
στο δωμάτιο μόνος μένω,
νά ’μπει ήλιος καρτεράω, σαν να
είσουν πάλι εσύ ξανά.
Το σκυλάκι που ’χα πάντα δίπλα,
σαν έφυγες, πικράθηκε,
και σα μονάχο μ’ είδε
από ’δώ εχάθηκε…



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Από το βιβλίο: Γιώργος Κεντρωτής, «Με απ’ όλα μέσα», Τυπωθήτω, Αθήνα 2006, σελ. 74-75.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΙΔΙΑ ΡΕΓΕΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LIDIA REYES


MIGUEL MATAMOROS

LÁGRIMAS NEGRAS

Aunque tu
me has dejado en el abandono
aunque ya
se han muerto todas mis ilusiones.

En vez de despedirme
con Justo encono
en mis sueños te colmo
en mis sueños te colmo
de bendiciones.

Sufro la inmensa pena de tu extravio
lloro el dolor profundo
de tu partida
y lloro sin que sepas
que el llanto mio
tiene lagrimas negras
tiene lagrimas negras
como mi vida.

Tu me quieres dejar
yo no puedo vivir
contigo me voy mi negra
aunque me cueste el morir

Tu me quieres dejar
yo no quiero sufrir
contigo me voy mi santa
aunque me cueste el morir.



Στίχοι και μουσική: Miguel Matamoros.


*******************


ΜΑΥΡΑ ΔΑΚΡΥΑ

Μ’ έχεις, ναι,
μ’ έχεις πια κι εσύ εγκαταλείψει,
κι έχεις, ναι,
χώσει τα όνειρά μου στον τάφο.
Δεν σε
κατακρίνω καν με δίκαιη θλίψη
– στα όνειρά μου σε θυμάμαι,
στα όνειρά μου σε θυμάμαι
κι ευχές όλο σου γράφω.

Υποφέρω… πονώ
που ’χεις φύγει·
να με σκάβει νιώθω ένα νύχι
άγριο – τι νά ’βρει;…
Και κλαίω·
μα δεν ξέρεις πως θρήνος τυλίγει
με τα μαύρα μου δάκρυα
με τα μαύρα μου δάκρυα
τη ζωή μου τη μαύρη.

Να μ’ αφήσεις θες, να μην πονάω·
πώς θα γίνει εμείς μαζί οι δύο,
πές μου, νά ’μαστε – ρωτάω.
Να μ’ αφήσεις θες· να μην πονάω
θες, που μ’ άφησες πια μόνη μου
πίσω να σε καρτεράω.
Μόνη μου έχω μείνει, εγώ μόνη,
την ώρα της δύσης.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Από το βιβλίο: Γιώργος Κεντρωτής: «Με απ’ όλα μέσα», Τυπωθήτω, Αθήνα 2006, σελ. 94.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΧΟΥΛΙΟ ΣΟΣΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο JULIO SOSA


LA CUMPARSITA

Si supieras
que aún dentro de mi alma
conservo aquel cariño que tuve para ti.
Quién sabe si supieras
que nunca te he olvidado
volviendo a tu pasado
te acordarás de mí.

Los amigos ya no vienen
ni siquiera a visitarme
nadie quiere consolarme
en mi aflicción.
Desde el día que te fuiste
siento angustias en mi pecho
decí percanta ¿qué has hecho
de mi pobre corazón?

Sin embargo
te llevo en el recuerdo
con el cariño santo
que tuve para amar.
Y sos en todas partes
pedazo de mi vida
una ilusión querida
que no podré olvidar.


Al cotorro abandonado
ya ni el sol de la mañana
asoma por la ventana
como cuando estabas vos.
Y aquel perrito compañero
que por tu ausencia no comía
al verme solo, el otro día, también me dejó



Στίχοι: Pascual Contursi & Enrique P. Maroni .
Μουσική G.H. Matos Rodríguez.


*********

H ΚΟΥΜΠΑΡΣΙΤΑ

Την αγάπη που ’χα για τα σένα
πώς την κρατώ, καλή μου,
βαθιά μες στην καρδιά!
Αν ήξερες –ποιός ξέρει!-
ποτέ πως δεν ξεχνώ σε!
Μια σκέψη σου έλα δώσε
για να με θυμηθείς…

Φίλοι πια δεν έρχονται να
δουν το φίλο που ’ναι μόνος –
παρηγόρια θέλει ο πόνος
που με πονά…
Την ημέρα που ’φυγες,
φόβος στην καρδιά μου μπήκε
και ποτέ δεν ξαναβγήκε,
και με τρώει, με ροκανά…

Κι αν φοβάμαι, σε θυμάμαι πάντα·
και εικόνα σ’ έχω άγια εγώ·
σε προσκυνάω πιστά…
Παντού είσαι γύρω μου εσύ,
κομμάτι μιας θλιβής ζωής·
κι εκείνα τα ματάκια που χαρά
μού δίναν ψάχνω πάντα, αλλά
δεν είναι πουθενά…

Στη γωνιά παρατημένος,
στο δωμάτιο μόνος μένω,
νά ’μπει ήλιος καρτεράω, σαν να
είσουν πάλι εσύ ξανά.
Το σκυλάκι που ’χα πάντα δίπλα,
σαν έφυγες, πικράθηκε,
και σα μονάχο μ’ είδε
από ’δώ εχάθηκε…



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Από το βιβλίο: Γιώργος Κεντρωτής, «Με απ’ όλα μέσα», Τυπωθήτω, Αθήνα 2006, σελ. 74-75.