ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Ευχαριστώ πολύ την φίλη ποιήτρια Norma Etcheverry και τη συνάδελφο Matilde Isnardi Lulis που παρουσίσασαν ποιήματά μου στις 8 Σεπτεμβρίου στις γιορτές της ποίησης στο Μπουένος Άιρες, στην Ensenada, Barrio Campamento.

ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΜΠΟΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΑΠ’ ΤΗ ΒΟΥΕΛΤΑ ΔΕ ΡΟΤΣΑ ΣΤΗ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ
Ή, ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΜΠΟΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ

              Στον Δημήτρη

Βουέλτα δε Ρότσα... γέφυρα ωμών χρωμάτων
που ξαναλένε σάμπως σε νωπογραφία
νοσταλγικούς καημούς ψυχών τε και σωμάτων:
της μετανάστευσης πυκνή μυθιστορία.

Λες χύθηκε η παλέττα του μαστρο-Κινκέλα
στον ουρανό, και ουράνιο βγήκε τόξο η Μπόκα
στον Ριατσουέλο απάνω: ασάδο και κανέλα
στο σ τ ό μ α γνέθει ξέφρενη του τάνγκο η ρόκα.

Αραβουργήματα άρρητα στο Καμινίτο
τη σάρκα και τα κόκκαλα έχουν της ουσίας·
στο Μπομπονέρα Dale Boca!... ήτοι Ζήτω
η Μπόκα Τζούνιορς! – ιαχή που και ο Μαρσύας

θα βούταγε να κουβαλήσει στον Περαία
με τους τριανταδύο μπλε-κίτρινους αστέρες.
Μελωδημάτων όνειρα ευγενή και ωραία
απ’ του ρεμπέτικου το σύρμα φτιάχνουν βέρες

με τα παιδιά να τις αλλάξουνε του Θρύλου,
μπαντονεόν να γίνει το μπαγλαμαδάκι,
να μπουν με αντιχρονισμούς πρόσφυγα σκύλου
Μουράτης με Ρατίν μες στου Καραϊσκάκη,

για νά ’ναι το λιμάνι δυό φορές λιμάνι.
Βοστέρος γαύροι συνοδιά, καρδιά και γόνα,
στο Φάληρο γλυκολαλούν, γιατί έχει κάνει
ο Στράτος του Γαρδέλ φ ω λ ι ά στη Δραπετσώνα.


********************************************



Βουέλτα δε Ρότσα



Μαστρο-Βενίτο Κινκέλα



Η Μπόκα με τον χρωστήρα του Κινκέλα



Η Μπόκα στις αρχές του 20ού αιώνα



Ο Ριατσουέλο



Το Καμινίτο



Εστάδιο Λα Μπομπονέρα



Μπόκα Τζούνιορς



Στον παλιό Περαία



Στον Περαία σήμερα



Τα παιδιά του Θρύλου



Ανδρέας Μουράτης



Αντόνιο Ρατίν



Στου Καραϊσκάκη




Βοστέρος



Γαύροι



Στο Φάληρο



Στράτος Παγιουμτζής


Κάρλος Γαρδέλ



Στη Δραπετσώνα

ΜΝΗΜΗ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ - ΕΝΑ ΝΑΠΟΛΙΤΑΝΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Αστραπιαία μοτοσικλέτα. Πέρασε. Ο έρωτας ήταν.
Ανέμισμα μαλλιών. Φέγγος της θάλασσας. Στην αγορά
πλήθος φραγκόσυκα σε καλαμένια κοφίνια
λιάζονται με ιταμότητα – αρχέγονοι όρχεις,
το φως σπιθίζει στο ξανθό τρίχωμά τους.

Τα κορίτσια γελάνε
μπροστά στις πόρτες. Με μικρούς σουγιάδες σκίζουν
την παχιά φλούδα των φραγκόσυκων. Το γέλιο τους
αποσκεπάζει ένα κρυφό ερωτικό φονικό. Κι ίσως γι’ αυτό
στο βάθος του ορίζονται ένα ελάχιστο πάλλευκο σύννεφο σκιάζει
μια σπιθαμή στο απέναντι γαλάζιο βουνό.

Τι όμορφη μέρα,
όμορφη, πιο όμορφη, προστατεύοντας πάλι,
με καθυστέρηση, κάποιο δικό μας δικαίωμα στο θαυμασμό,
κάποιο δικό μας δικαίωμα στην αιώνια νεότητα του κόσμου.


Κοστιέρα Αμαλφιτάνα, 17.ΙΧ.78


Το ποίημα περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ιταλικό Τρίπτυχο», Κέδρος, Αθήνα 1982, σελ. 66.