En tus grupos me
ensarté
y en tu arrullo me dormí
y dormido me quedé
solo, pato... y hecho un gil.
Esta noche me encontré
la cartita del adiós
en la almohada donde ayer
me juraste eterno amor.
Farolito de papel,
que alumbraste mi bulín
con la luz amiga y fiel
de amoroso berretín.
Otro lado alumbrás hoy,
te apagaste para mí.
Y yo a oscuras aquí estoy,
solo, pato... y hecho un gil.
Solo quedé...
¡Yo no tenía más que a vos!...
Pato... porque
¡eras mi mundo de ilusión!
Vuelvo a prender
el triste pucho del ayer,
para aliviar
esta amargura brava
que hoy me das...
Vos sos linda, vos tenés
pinta fina... y engrupís.
Vos un mundo prometés
y sin dar te despedís.
Vos el traje te adornás
con mi otario corazón,
y los de otros, que al pasar
tu reflejo encandiló...
Pero, al fin, apenas sos
Farolito de Papel
y una noche en lo mejor
chamuscada has de caer.
Cargarás también tu cruz
cuando sepan que tenés
mucho humo y poca luz,
Farolito de Papel...
Cielo, e che
nuvole stasera
pare ca 'o munno se nne more
ma 'na speranza pe' stu core
nun po' muri'.
Nun ce vo' na luna chiena
pe' ssape' si me vuo' bene
m'è abbastato 'o ppoco 'e luna
pe' tte capi'.
Che m'ha saputo fa nu quarto 'e luna,
che m'ha saputo fa' chi voglio bene.
E me turmenta sempe nu pensiero,
nunn'è 'o vero ca pienze sulo a me.
Comme so' triste 'e note 'e sta canzone,
e comm'è amaro 'o bbene 'e chi vuo' bbene.
Nun me guarda', si chiagno nun guarda'.
Che m'ha saputo fa' 'nu quarto 'e luna!
Chiagno pecchè tu m'e 'ngannato,
e no pecchè t'aggio perduta,
chiagno ca tu m'e abbannunato
senza pecchè.
Quanta vote anima mia
faccio 'a strata ca tu faie
corro appriesso a 'na bucia
pe 'tte vede.
Che m'ha saputo fa nu quarto 'e luna,
che m'ha saputo fa' chi voglio bene.
E me turmenta sempe nu pensiero,
nunn'è 'o vero ca pienze sulo a me.
Comme so' triste 'e note 'e sta canzone,
e comm'è amaro 'o bbene 'e chi vuo' bbene.
Nun me guarda', si chiagno nun guarda'. Che m'ha saputo fa' 'nu quarto 'e luna!
Me estoy sintiendo viejo detrás del alba se va la vida. Hoy me miré al espejo y siento mi alma que está vencida. Cuando el amor me acariciaba siempre era joven porque soñaba. Hoy estoy solo y en mi ocaso siento el fracaso de mi vivir.
Yo también tuve un querer que dibujó en mi pena una esperanza. Yo también viví mis sueños de amor, una ilusión mansa. Yo también tuve un amor y lo perdí y sentí morir mi alma. Ya no vale ni la pena vivir si hay que penar así.
Y así viví, quién sabe, si fue un recuerdo, si fue quimera. Yo sólo sé en mi angustia que rompo sueños y aguanto penas. Será que al fin, frente al espejo, plateando canas me siento viejo. Y no es vivir, luchar vencido, fríos de olvido que hacen morir
Morsi cu
morsi… cu m’mamava persi
Comu fineru li jochi e li spassi
Sta bedda libirtà comu la persi
L’hannu ‘mputiri li canazzi corsi
Chiancinu tutti, li liuna e l’ursi
Chianci me matri ca vivu mi persi
Cu dumanna di mia…comu nun ci fussi
Scrivi timi a lu libbru di li persi
************************
Chi è morto
è morto, e chi mi amava ha perso
Come sono finiti i giochi e gli spassi
Questa bella libertà come l’ho persa
C’è l’hanno in mano i cani corsi
Piangono tutti, leoni ed orsi
Piange mia madre che da vivo mi ha perso
Chi chiede di me… e come se non esistessi
Scrivetemi nel libro dei disperse
***************************
Qui est mort est mort, et j'ai perdu qui m'aimait Le temps des jeux et du bonheur est
passé...
J'ai perdu ma belle liberté Livrée aux chiens courants...
Vous pleurez tous, même les lions et
les ours, Comme pleure ma mère qui vivant me
perdit...
À qui demande de mes nouvelles, dites
que je n'existe plus, Inscrivez mon nom dans le livre des
disparus...
Cuando la suerte qu' es grela, fayando y fayando te largue parao; cuando estés bien en la vía, sin rumbo, desesperao; cuando no tengas ni fe, ni yerba de ayer secándose al sol; cuando rajés los tamangos buscando ese mango que te haga morfar... la indiferencia del mundo -que es sordo y es mudo- recién sentirás.
Verás que todo el mentira, verás que nada es amor, que al mundo nada le importa... ¡Yira!... ¡Yira!... Aunque te quiebre la vida, aunque te muerda un dolor, no esperes nunca una ayuda, ni una mano, ni un favor.
Cuando estén secas las pilas de todos los timbres que vos apretás, buscando un pecho fraterno para morir abrazao... Cuando te dejen tirao después de cinchar lo mismo que a mí. Cuando manyés que a tu lado se prueban la ropa que vas a dejar... Te acordarás de este otario que un día, cansado, ¡se puso a ladrar!
Maleva que has vuelto al nido de tu garufa arrepentida, ya no sos la mantenida que deslumbraba en el Pigall; ya no tenés más berretines de lujo y milonga, de vicio y placer. Volvés a tu vida primera y la milonguera vuelve a ser mujer.
Tal vez algún día oyendo un tango malevo arderá en tu alma un deseo que matará el corazón. Vos, que siempre fuiste la reina de los festines, ya no querés copetines, ni tangos ni bandoneón.
Y ahora de nuevo en tu barrio y por todos respetada, viendo tu vieja encantada con tu regeneración, dentro de tu corazón has de pensar que el cariño tendió su manto de armiño para abrigarte mejor.
Venite pure
avanti, voi con il naso corto, signori imbellettati,
io più non
vi sopporto,
infilerò la penna ben dentro al vostro orgoglio perchè
con questa spada
vi uccido quando voglio.
Venite pure avanti poeti sgangherati, inutili cantanti
di giorni sciagurati,
buffoni che campate di versi senza forza avrete soldi e gloria,
ma non avete
scorza;
godetevi il successo, godete finchè dura,
che il pubblico è
ammaestrato e non vi fa paura
e andate chissà dove per non pagar le tasse col ghigno
e l' ignoranza
dei primi della classe.
Io sono solo un povero cadetto di Guascogna,
però non la
sopporto la gente che non sogna.
Gli orpelli? L'arrivismo? All' amo non abbocco
e al fin della
licenza io non perdono e tocco,
io non perdono, non perdono e tocco!
Facciamola finita, venite tutti avanti
nuovi
protagonisti, politici rampanti,
venite portaborse, ruffiani e mezze calze,
feroci conduttori
di trasmissioni false
che avete spesso fatto del qualunquismo un arte,
coraggio
liberisti, buttate giù le carte
tanto ci sarà sempre chi pagherà le spese
in questo
benedetto, assurdo bel paese. Non me ne frega niente se
anch' io sono sbagliato,
spiacere è il mio
piacere, io amo essere odiato;
coi furbi e i prepotenti da sempre mi balocco
e al fin della
licenza io non perdono e tocco,
io non perdono, non perdono e tocco!
Ma quando sono solo con questo naso al piede
che almeno di mezz' ora da sempre mi precede
si spegne la mia rabbia e ricordo con dolore
che a me è quasi proibito il sogno di un amore;
non so quante ne ho amate, non so quante ne ho avute,
per colpa o per destino le donne le ho perdute
e quando sento il peso d' essere sempre solo
mi chiudo in casa e scrivo e scrivendo mi consolo,
ma dentro di me sento che il grande amore esiste,
amo senza peccato, amo, ma sono triste
perchè Rossana è bella, siamo così diversi,
a parlarle non riesco: le parlerò coi versi, le parlerò coi versi...
Venite gente vuota, facciamola finita,
voi preti
che vendete a tutti un' altra vita;
se c'è, come voi dite, un Dio nell' infinito,
guardatevi
nel cuore, l' avete già tradito
e voi materialisti, col vostro chiodo fisso,
che Dio è morto e
l' uomo è solo in questo abisso,
le verità cercate per terra, da maiali,
tenetevi le ghiande, lasciatemi le ali;
tornate a casa nani, levatevi davanti,
per la mia rabbia
enorme mi servono giganti. Ai dogmi e ai
pregiudizi da sempre non abbocco
e al fin della
licenza io non perdono e tocco,
io non perdono, non perdono e tocco!
Io tocco i miei nemici col naso e con la spada,
ma in questa vita oggi non trovo più la strada.
Non voglio rassegnarmi ad essere cattivo,
tu sola puoi salvarmi, tu sola e te lo scrivo:
dev' esserci, lo sento, in terra o in cielo un posto
dove non soffriremo e tutto sarà giusto.
Non ridere, ti prego, di queste mie parole,
io sono solo un' ombra e tu, Rossana, il sole,
ma tu, lo so, non ridi, dolcissima signora
ed io non mi nascondo sotto la tua dimora
perchè oramai lo sento, non ho sofferto invano,
se mi ami come sono, per sempre tuo,
Llegaste a mí con tu risa cantarina, tu amor me hizo fuerte y me dio fe.
Todas las noches oscuras de mi vida brillaron a la luz de tu querer.
Porque me atas en tu límpida mirada, mis ansias de andar quedan en ti. Porque endulzas con tus besos mi jornada, mi bomboncito sólo te sé decir.
Déjame que te diga despacito bomboncito... bomboncito... dueña de mi corazón. Una vez más mi emoción repetirá la canción milagro de tu amor y de mi amor. Déjame que te diga despacito, bomboncito... bomboncito... dueña de mi corazón.
Cómo decirte lo mucho que te quiero, que vivo tan solo por tu amor... Así da gusto sentirse prisionero, si es cárcel tu abrazo arrobador.
Porque me atas en tu límpida mirada, mis ansias de andar quedan en ti. Porque endulzas con tus besos mi jornada, mi bomboncito, sólo te sé decir.
Buenos Aires, cuando lejos me vi sólo hallaba consuelo en las notas de un tango dulzón que lloraba el bandoneón. Buenos Aires, suspirando por ti bajo el sol de otro cielo, cuando lloró mi corazón escuchando tu nostálgica canción.
Canción maleva, canción de Buenos Aires, hay algo en tus entrañas que vive y que perdura, canción maleva, lamento de amargura, sonrisa de esperanza, sollozo de pasión. Este es el tango, canción de Buenos Aires, nacido en el suburbio, que hoy reina en todo el mundo; este es el tango que llevo muy profundo, clavado en lo más hondo del criollo corazón.
Buenos Aires, donde el tango nació, tierra mía querida, yo quisiera poderte ofrendar toda el alma en mi cantar. Y le pido a mi destino el favor de que al fin de mi vida oiga el llorar del bandoneón, entonando tu nostálgica canción.
Catarí',
Catarí'...
pecché mm''e ddice sti pparole amare?!
Pecché mme parle e 'o core mme turmiente Catarí'?!
Nun te scurdá ca t'aggio dato 'o core, Catarí'...
Nun te scurdá...
Catarí'...
Catarí', che vène a dicere
stu pparlá ca mme dá spáseme?
Tu nun ce pienze a stu dulore mio?!
Tu nun ce pienze, tu nun te ne cure...
Core, core 'ngrato...
T'hê pigliato 'a vita mia!
Tutto è passato...
e nun ce pienze cchiù.
Catarí', Catarí'...
tu nun 'o ssaje ca fino e 'int'a na chiesa
io só' trasuto e aggiu pregato a Dio, Catarí'...
E ll'aggio ditto pure a 'o cunfessore: "Io stó' a murí
pe' chella llá...
Stó' a suffrí,
stó' a suffrí nun se pò credere...
stó' a suffrí tutte li strazie..."
E 'o cunfessore, ch'è perzona santa,
mm'ha ditto: "Figliu mio lássala stá, lássala stá!..."
Core, core 'ngrato...
T'hê pigliato 'a vita mia!
Tutto è passato...
e nun ce pienze cchiù.
Si supieras
que aún dentro de mi alma
conservo aquel cariño que tuve para ti.
Quién sabe si supieras
que nunca te he olvidado
volviendo a tu pasado
te acordarás de mí.
Los amigos ya no
vienen
ni siquiera a visitarme
nadie quiere consolarme
en mi aflicción.
Desde el día que
te fuiste
siento angustias en mi pecho
decí percanta ¿qué has hecho
de mi pobre corazón?
Sin embargo
te llevo en el recuerdo
con el cariño santo
que tuve para amar.
Y sos en todas partes
pedazo de mi vida
una ilusión querida
que no podré olvidar.
Al cotorro
abandonado
ya ni el sol de la mañana
asoma por la ventana
como cuando estabas vos.
Y aquel perrito compañero
que por tu ausencia no comía
al verme solo, el otro día, también me dejó
Στίχοι:Pascual
Contursi & Enrique P. Maroni.
Μουσική: Gerardo H. Matos Rodríguez.
*******************************
HΚΟΥΜΠΑΡΣΙΤΑ
Την αγάπη που ’χα για τα
σένα
πώς την κρατώ, καλή μου,
βαθιά μες στην καρδιά!
Αν ήξερες –ποιός ξέρει!-
ποτέ πως δεν ξεχνώ σε!
Μια σκέψη σου έλα δώσε
για να με θυμηθείς…
Φίλοι πια δεν έρχονται να
δουν το φίλο που ’ναι
μόνος –
παρηγόρια θέλει ο πόνος
που με πονά…
Την ημέρα που ’φυγες,
φόβος στην καρδιά μου
μπήκε
και ποτέ δεν ξαναβγήκε,
και με τρώει, με ροκανά…
Κι αν φοβάμαι, σε θυμάμαι
πάντα·
και εικόνα σ’ έχω άγια εγώ·
σε προσκυνάω πιστά…
Παντού είσαι γύρω μου
εσύ,
κομμάτι μιας θλιβής ζωής·
κι εκείνα τα ματάκια που
χαρά
μού δίναν ψάχνω πάντα,
αλλά
δεν είναι πουθενά…
Στη γωνιά παρατημένος,
στο δωμάτιο μόνος μένω,
νά ’μπει ήλιος καρτεράω,
σαν να
είσουν πάλι εσύ ξανά.
Το σκυλάκι που ’χα πάντα
δίπλα,
σαν έφυγες, πικράθηκε,
και σα μονάχο μ’ είδε
από ’δώ εχάθηκε…
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής. Από το βιβλίο: Γιώργος Κεντρωτής, «Με απ’ όλα
μέσα», Τυπωθήτω, Αθήνα 2006, σελ. 74-75.
Romántica incurable, ¿te recuerdas? esa noche en las luces de la fiesta, nos juramos amor, mientras la orquesta lloraba en las cadencias de aquel vals. Romántica incurable, ¿te recuerdas nuestra danza fue un sueño de locura y tus ojos brillaron de ternura entornados detrás del antifaz.
Serpentinas del vals enredando mi ayer hoy me han hecho soñar en tu viejo querer. Serpentinas del vals que arrastrando tu amor me han dejado el dolor de saber que no estás.
Pasabas entre muchas mascaritas arrastrando el rumor de tu alegría y entre todas tu sola me atraías envuelta en el carmín de tu disfraz. Romántica incurable, ¿te recuerdas? al volver del jardín, cabeza loca, me dejaste la marca de tu boca como un sello feliz del carnaval.
Si 'sta voce te
scéta 'int''a nuttata,
mentre t'astrigne 'o sposo tujo vicino...
Statte scetata, si vuó' stá scetata,
ma fa' vedé ca duorme a suonno chino...
Nun ghí vicino ê
llastre pe' fá 'a spia,
pecché nun puó sbagliá 'sta voce è 'a mia...
E' 'a stessa voce 'e quanno tutt'e duje,
scurnuse, nce parlávamo cu 'o "vvuje".
Si 'sta voce te
canta dint''o core
chello ca nun te cerco e nun te dico;
tutt''o turmiento 'e nu luntano ammore,
tutto ll'ammore 'e nu turmiento antico...
Si te vène na
smania 'e vulé bene,
na smania 'e vase córrere p''e vvéne,
nu fuoco che t'abbrucia comm'a che,
vásate a chillo...che te 'mporta 'e me?
Si 'sta voce, che
chiagne 'int''a nuttata,
te sceta 'o sposo, nun avé paura...
Vide ch'è senza nomme 'a serenata,
dille ca dorme e che se rassicura...
Dille accussí: "Chi canta 'int'a 'sta
via
o sarrá pazzo o more 'e gelusia!
Starrá chiagnenno quacche 'nfamitá...
Canta isso sulo...Ma che canta a fá?!..."
Na sera, oje bionda, te purtaje stu mare,
p' 'a primma vota, a Napule, d'està.
Stive cu mico a prora e ll'uocchie chiare,
p' 'o golfo se 'ncantavano
pe' ddó', allummata, accumpareva Napule
e quacche voce se senteva già.
E Ammore, Ammore.
Bionda, capiste, e te capette i' pure
quanno, cu 'e mmane 'mmano,
tu cu 'o Ffrancese e i' cu 'o Nnapulitano,
t'annammuraste 'e Napule,
t'annammuraste 'e me.
Rose d' 'o Munasterio 'e San Martino.
Loggia ca 'ncielo fravecata sta,
nuje ce affacciajemo mentre, a matutino,
'e cchiese già sunavano
e nuvole 'e calore se sperdevano,
e se scetava Napule d'està.
E Ammore, Ammore.
Tremmaje stu core tujo 'ncopp'a stu core.
E quanno, 'a ll'onne chiare,
vediste 'o sole ca spuntava a mare,
tu te vasaste Napule,
tu te vasaste a me.
E comme, comme, doppo tant'ammore
tu t'hê pututo 'e Napule scurdà?
Tu, si ê vvote parteva nu vapore,
te ne facive lacreme
'ncopp'a stu core e, quanno te screvevano,
te n'aggio visto lettere 'e straccià.
E Ammore, Ammore.
Na sera, 'e bello, i' te dicette: "E' overo
ca te ne vaje dimane?"
Tu mme 'nfunniste 'e lacreme sti mmane
e abbandunaste Napule,
abbandunaste a me.