ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROBERTO MUROLO
A MARECHIARE
Quanno sponta la luna a Marechiare
pure li pisce nce fann' a l'ammore,
se revotano l'onne de lu mare,
pe la priezza cagneno culore
quanno sponta la luna a Marechiare.
A Marechiare nce sta na fenesta,
pe' la passione mia nce tuzzulea,
nu carofano adora int'a na testa,
passa l'acqua pe sotto e murmuléa,
A Marechiare nce sta na fenesta
Ah! Ah!
A Marechiare, a Marechiare,
nce sta na fenesta.
Chi dice ca li stelle so lucente
nun sape l'uocchie ca tu tiene nfronte.
Sti doje stelle li saccio io sulamente.
dint'a lu core ne tengo li ponte.
Chi dice ca li stelle so lucente?
Scetate, Carulì, ca l'aria è doce.
quanno maie tanto tiempo aggio aspettato?
P'accompagnà li suone cu la voce
stasera na chitarra aggio portato.
Scetate, Carulì, ca l'aria è doce.
Ah! Ah!
O scetate, o scetate,
scetate, Carulì, ca l'area è doce.
Στίχοι: Salvatore Di Giacomo.
Μουσική: Francesco Paolo Tosti.
22.4.09
ΜΟΥΡΟΛΟ - ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ!
Αναρτήθηκε από Γιωργος Κεντρωτης στις 12:24 π.μ.
Ετικέτες ΙΤΑΛΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΚΑΝΤΣΟΝΕΤΤΑ, A MARECHIARE, DI GIACOMO (SALVATORE), MUROLO (ROBERTO), TOSTI
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Υπέροχος ο Μουρόλο...
Μόλις γύρισα από ένα ταξίδι στη Νάπολη. Μεθυστική η όλη ατμόσφαιρα, η αύρα της θάλασσας, τα ξαναμμένα πρόσωπα των ανθρώπων, η μελωδική λαλιά της Καμπανίας, ο επιβλητικός Βεζούβιος και τα ερείπια της αρχοντικής Πομπηίας...Αισθητές οι πολλές ομοιότητες με το Μπουένος Άϊρες, αλλά η Μεσόγειος δε συγκρίνεται με τίποτα...
@ Λεμέσια: Χαίρομαι. έχω ζήσει κάμποσο καιρό στη Νάπολη και έχω γίνει -τρόπον τινά- Ναπολιτένος. Την πόλη αυτή ή θα την αγαπήσεις ή θα την μισήσεις. Αδιαφόρος, πάντως, δεν πρόκειται να μείνεις. Καλημέρα.
Δημοσίευση σχολίου