30.3.08

ΖΗΤΩ Η ΜΠΟΚΑ! DALE BOCA!





ΖΗΤΩ Η ΜΠΟΚΑ! DALE BOCA!

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΕΝΑΤΟ ΚΑΡΟΖΟΝΕ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο RENATO CAROSONE


TU VUÒ FA L’AMERICANO


Puorte o' calzone cu 'nu stemma arreto
'na cuppulella cu 'a visiera alzata.
Passe scampanianno pe' Tuleto
camme a 'nu guappo pe' te fa guardà!

Tu vuò fa l' americano!
mmericano! mmericano
siente a me, chi t' ho fa fa?
tu vuoi vivere alla moda
ma se bevi whisky and soda
po' te sente 'e disturbà.

Tu abballe 'o roccorol
tu giochi al basebal '
ma 'e solde pe' Camel
chi te li dà? ...
La borsetta di mammà!

Tu vuò fa l' americano
mmericano! mmericano!
ma si nato in Italy!
siente a mme
non ce sta' niente a ffa
o kay, napolitan!
Tu vuò fa l' american!
Tu vuò fa l' american!

Comme te po' capì chi te vò bene
si tu le parle 'mmiezzo americano?
Quando se fa l 'ammore sotto 'a luna
come te vene 'capa e di:"I love you!?"

Tu vuò fa l' americano
mmericano! mmericano
siente a me, chi t'ho fa fa?
tu vuoi vivere alla moda...

29.3.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΕΝΡΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ENRICO CARUSO


LA DONNA È MOBILE
(Giuseppe Verdi, Rigoletto, 1851)


La donna è mobile
Qual piuma al vento,
Muta d'accento — e di pensiero.
Sempre un amabile,
Leggiadro viso,
In pianto o in riso, — è menzognero.
È sempre misero
Chi a lei s'affida,
Chi le confida — mal cauto il cuore!
Pur mai non sentesi
Felice appieno
Chi su quel seno — non liba amore!

SU AL SUD - LA CANZONE NAPOLETANA 7


SU AL SUD - LA CANZONE NAPOLETANA 7

28.3.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΧΕΛ ΒΑΡΓΑΣ ΚΑΙ ΧΟΡΕΥΕΙ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΜΟΥΡΑΤ ΚΑΙ ΜΙΣΕΛ ΕΡΔΕΜΣΕΛ


ΧΟΡΕΥΟΥΝ Ο MURAT ΚΑΙ Η MICHELLE ERDEMSEL
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ÁNGEL VARGAS


ADIÓS ARRABAL


Mañanita arrabalera
sin taitas por las veredas
ni minas en el balcón.
Tus faroles apagados
y los machos retobados
en tu viejo callejón.
Yo te canto envenenao
engrupido y amargao
hoy me separo de vos.
Adiós arrabal porteño
yo fui tu esclavo y tu dueño
y te doy mi último adiós.

(recitado)
El baile "Rodríguez Peña"
el Mocho y el Cachafaz
de la milonga porteña
que nunca más volverá,
carnavales de mi vida
broncas tiros y al final
los spiantes de las minas
en aquel viejo arrabal.

Madrecita, yo fui un reo
y en tus brazos hoy me veo
lleno de felicidad.
Dime mi buena viejita
dónde está mi noviecita
que no la puedo olvidar.
Hoy ya vuelvo arrepentido
hecho más hombre y más bueno
a la vida del hogar.
Perdóname, que tu hijo
tiene un pensamiento fijo
y nadie lo hará cambiar.



Μουσική: Juan Baüer.
Στίχοι: Carlos Lenzi.
Τραγούδι του 1930.
Ερμηνεύει ο Ángel Vargas.

Argentine Tango performance by Murat and Michelle Erdemsel at the Candlelit Milonga, Eastern Market, Washington DC, November 18th, 2006.



SU AL SUD - LA CANZONE NAPOLETANA 6


SU AL SUD - LA CANZONE NAPOLETANA 6.

27.3.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΒΑΝΙΝΑ ΤΑΧΙΝΙ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η VANINA TAGINI


LOS PÁJAROS PERDIDOS


Amo los pájaros perdidos
que vuelven desde el más alla,
a confundirse con un cielo
que nunca más podre recuperar.

Vuelven de nuevo los recuerdos,
las horas jóvenes que di
y desde el mar llega un fantasma
hecho de cosas que amé y perdí.

Todo fue un sueño, un sueño que perdimos,
como perdimos los pájaros y el mar,
un sueño breve y antiguo como el tiempo
que los espejos no pueden reflejar.
Después busqué perderte en tantas otras
y aquella otra y todas eras vos;
por fin logré reconocer cuando un adiós es un adiós,
la soledad me devoró y fuimos dos.

Vuelven los pájaros nocturnos
que vuelan ciegos sobre el mar,
la noche entera es un espejo
que me devuelve tu soledad.

Soy sólo un pájaro perdido
que vuelve desde el más allá
a confundirse con un cielo
que nunca más podré recuperar.



Μουσική: Astor Piazzolla.
Στίχοι: Mario Trejo.
Τραγούδι του 1973.



SU AL SUD - LA CANZONE NAPOLETANA 5


SU AL SUD - LA CANZONE NAPOLETANA 5.

25.3.08

ΤΡΕΙΣ ΠΙΝΑΚΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΑΝΓΚΟ





Τρεις πίνακες της Ιλάριας Μουνιαίνι και μια φωτογραφία με χορευτές του τάνγκο

24.3.08

SU AL SUD - LA CANZONE NAPOLETANA 4


SU AL SUD - LA CANZONE NAPOLETANA 4

22.3.08

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΚΑΡΤΙΕ ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΗΣ








QUARTIERE SPAGNUOLO.

20.3.08

ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΤΑΝΓΚΟ












Δέκα εικόνες του τάγκο.

19.3.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΧΟΥΛΙΟ ΣΟΣΑ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο JULIO SOSA


LA CUMPARSITA


Si supieras
que aún dentro de mi alma
conservo aquel cariño que tuve para ti.
Quién sabe si supieras
que nunca te he olvidado
volviendo a tu pasado
te acordarás de mí.

Los amigos ya no vienen
ni siquiera a visitarme
nadie quiere consolarme
en mi aflicción.
Desde el día que te fuiste
siento angustias en mi pecho
decí percanta ¿qué has hecho
de mi pobre corazón?

Sin embargo
te llevo en el recuerdo
con el cariño santo
que tuve para amar.
Y sos en todas partes
pedazo de mi vida
una ilusión querida
que no podré olvidar.


Al cotorro abandonado
ya ni el sol de la mañana
asoma por la ventana
como cuando estabas vos.
Y aquel perrito compañero
que por tu ausencia no comía
al verme solo, el otro día, también me dejó



Στίχοι: Pascual Contursi & Enrique P. Maroni .
Μουσική G.H. Matos Rodríguez.



*********

H ΚΟΥΜΠΑΡΣΙΤΑ


Την αγάπη που ’χα για τα σένα
πώς την κρατώ, καλή μου,
βαθιά μες στην καρδιά!
Αν ήξερες –ποιός ξέρει!-
ποτέ πως δεν ξεχνώ σε!
Μια σκέψη σου έλα δώσε
για να με θυμηθείς…

Φίλοι πια δεν έρχονται να
δουν το φίλο που ’ναι μόνος –
παρηγόρια θέλει ο πόνος
που με πονά…
Την ημέρα που ’φυγες,
φόβος στην καρδιά μου μπήκε
και ποτέ δεν ξαναβγήκε,
και με τρώει, με ροκανά…

Κι αν φοβάμαι, σε θυμάμαι πάντα·
και εικόνα σ’ έχω άγια εγώ·
σε προσκυνάω πιστά…
Παντού είσαι γύρω μου εσύ,
κομμάτι μιας θλιβής ζωής·
κι εκείνα τα ματάκια που χαρά
μού δίναν ψάχνω πάντα, αλλά
δεν είναι πουθενά…

Στη γωνιά παρατημένος,
στο δωμάτιο μόνος μένω,
νά ’μπει ήλιος καρτεράω, σαν να
είσουν πάλι εσύ ξανά.
Το σκυλάκι που ’χα πάντα δίπλα,
σαν έφυγες, πικράθηκε,
και σα μονάχο μ’ είδε
από ’δώ εχάθηκε…



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Από το βιβλίο: Γιώργος Κεντρωτής, «Με απ’ όλα μέσα», Τυπωθήτω, Αθήνα 2006, σελ. 74-75.


SU AL SUD - LA CANZONE NAPOLETANA 3


SU AL SUD - LA CANZONE NAPOLETANA 3

18.3.08

SU AL SUD - LA CANZONE NAPOLETANA 2


SU AL SUD - LA CANZONE NAPOLETANA 2

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΑ ΛΟΥΙΣΑ ΛΑΝΔΙΝ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MARÍA LUISA LANDÍN


MIS OJOS ME DENUNCIAN


Mis ojos me denuncian
lo que siento,
tus ojos
me lo dicen al mirar,
que dentro de mi pecho,
ya muy dentro
fallece un corazón
de tanto amar.

En vano he de ocultar
cuanto te quiero,
en vano he de ocultar
que te amo así,
dormido, yo te adoro
entre mis sueños,
despierto...
yo tan solo pienso en tí.


17.3.08

SU AL SUD - LA CANZONE NAPOLETANA 1

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΕΝΑΤΟ ΚΑΡΟΖΟΝΕ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο RENATO CAROSONE


'O SARRACINO


'O sarracino,
'o sarracino,
bellu guaglione!
'O sarracino,
'o sarracino,
tutt''e ffemmene fa 'nnammurá...

Tene 'e capille ricce ricce...
Ll'uocchie 'e brigante e 'o sole 'nfaccia...
Ogne figliola s'appiccia si 'o vede 'e passá...
Na sigaretta 'mmocca...
Na mana dint''a sacca...
e se ne va, smargiasso, pe' tutt''a cittá...

'O sarracino,
'o sarracino,
bellu guaglione!
'O sarracino,
'o sarracino,
tutt''e ffemmene fa suspirá...
E' bello 'e faccia,
è bello 'e core:
sape fá 'ammore...
E' malandrino,
è tentatore...
Si 'o guardate ve fa 'nnammurá.
E na bionda s'avvelena,
e na bruna se ne more...
E' veleno o calamita?
Chisto a 'e ffemmene che lle fa?
'O sarracino,
'o sarracino,
bellu guaglione...
E' bello 'e faccia,
è bello 'e core:
tutt''e ffemmene fa 'nnammurá!

'O sarracino,
'o sarracino,
bellu guaglione!
'O sarracino,
'o sarracino,
tutt''e ffemmene fa suspirá...
E' bello 'e faccia,
è bello 'e core:
sape fá 'ammore...
E' malandrino,
è tentatore...
Si 'o guardate ve fa 'nnammurá.

Ma na rossa, ll'ata sera,
cu nu vaso e cu na scusa,
t'ha arrubbato anema e core!
Sarracino nun si' cchiù tu!...

'O sarracino,
'o sarracino
bellu guaglione!
'O sarracino,
'o sarracino,
tutt''e ffemmene fa 'nnammurá...

Sarracino, sarracino!



Μουσική: Renato Carosone.
Στίχοι: NiSa (Nicola Salerno).
Τραγούδι του 1958.


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΝΧΙΑΝΟ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MARIA CANGIANO


VUELVO AL SUR


Vuelvo al Sur,
como se vuelve siempre al amor,
vuelvo a vos,
con mi deseo, con mi temor.

Llevo el Sur,
como un destino del corazón,
soy del Sur,
como los aires del bandoneón.

Sueño el Sur,
inmensa luna, cielo al reves,
busco el Sur,
el tiempo abierto, y su después.

Quiero al Sur,
su buena gente, su dignidad,
siento el Sur,
como tu cuerpo en la intimidad.

Te quiero Sur,
Sur, te quiero.

Vuelvo al Sur,
como se vuelve siempre al amor,
vuelvo a vos,
con mi deseo, con mi temor.

Quiero al Sur,
su buena gente, su dignidad,
siento el Sur,
como tu cuerpo en la intimidad.
Vuelvo al Sur,
llevo el Sur,
te quiero Sur,
te quiero Sur...



Στίχοι: Fernando E. Solanas
Μουσική: Astor Piazzolla.

16.3.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΤΑ ΜΕΡΕΓΙΟ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η TITA MERELLO


SE DICE DE MÍ


Se dice de mí,
se dice de mí.
Se dice que soy fiera,
que camino a lo malevo,
que soy chueca y que me muevo
con un aire compadrón,
que parezco Leguisamo,
mi nariz es puntiaguda,
la figura no me ayuda
y mi boca es un buzón.

Si chlarlo con Luis, con Pedro o con Juan,
hablando de mí os hombres están.
Critican si ya, la linea perdí,
se fijan si voy, si vengo o si fi.

Se dicen muchas cosas,
mas si el bulto no interesa,
porque pierden la cabeza
ocupándose de mí.
Yo se que muchos me desprecian compañía
y suspiran y se mueren cuando piensan en mi amor.
Y más de uno se derrite si suspiro
y se quedan si los miro resoplando como un ford.

Si fea soy,
pongámosle,
que de eso aun no me enteré,
en el amor, yo solo sé
que a más de un gil, dejé a pie.

Podrá decir, podrán hablar,
y murmurar, y rebuznar,
mas la fealdad que dios me dio,
mucha mujer me la envidió
y no diran que me engrupí
porque modesta siempre fui.
Yo soy así

Y ocultan de mí,
ocultan que yo tengo,
unos ojos soñadores,
ademas otros primores
que producen sensación.
Si soy fiera se que, en cambio,
tengo un cutis de muñeca,
los que dicen que soy chueca,
no me han visto en camisón.
Los hombres de mí critican la voz,
el modo de andar, la pinta, la tos.

Critican si ya la linea perdí,
se fijan si voy, si vengo, o si fui.
Se dicen muchas cosas,
mas si el bulto no interesa,
porque pierden la cabeza
ocupandose de mí.

Yo se que hay muchos me desprecian compañía,
y suspiran y se mueren cuando piensan en mi amor.
Y más de uno se derrite si suspiro
y se quedan si los miro resoplando como un ford.
Si fea soy, pongamosle,
que de eso aun no me enteré
en el amor, yo sólo se,
que a más de un gil, deje de a pie.

Podrán decir, podrán hablar,
y murmurar, y rebuznar,
mas la fealdad que dios me dio,
mucha mujer me la envidió.
Y no dirán que me engrupí
porque modesta siempre fui.
Yo soy así.


Μουσική: Francisco Canaro.
Στίχοι: Ivo Pelay.
Τραγούδι του 1943.



ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΙΝΟ ΜΑΡΙΝΙ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο MARINO MARINI


LA PIÙ BELLA DEL MONDO


Tu sei per me
la più bella del mondo
e un amore profondo
mi lega a te

tu sei per me
una cara bambina
primavera divina
per il mio cuor .

Splende il tuo sorriso
sul dolce tuo bel viso
e gli occhi tuoi sinceri
mi parlano d'amor ...

Tu sei per me
la più bella del mondo
e un amore profondo
mi lega a te
tutto ... tu sei per me!


Τραγούδι του 1957.



************


Marino Marini (Seggiano, 11 maggio 1924 -- Milano, 1997) è stato un cantante, compositoremusicista italiano.
Nato in Toscana da una famiglia di musicisti, trascorre l'adolescenza a Bologna dove studia violino e composizione al conservatorio e nello stesso tempo consegue il diploma di elettrotecnico.
Tra mille difficoltà, comincia a lavorare come insegnante di musica, ma presto viene chiamato alle armi. Dopo la guerra, viene ingaggiato come direttore artistico di un teatro di Napoli e intanto perfeziona la sua formazione musicale al Conservatorio di San Pietro a Majella. Nel 1949 accetta un contratto come musicista di bordo sulla nave polacca Sobieski e arriva così negli Stati Uniti. Qui resta sei mesi e si stabilisce al Greenwich Village, dove incontra personaggi come Dizzy Gillespie e Stan Kenton, familiarizzando con i classici della musica di Broadway e con il be-bop. La scena musicale jazz americana lascerà una profonda influenza sul suo stile musicale.
Al suo ritorno in Italia, comincia a scrivere temi per colonne sonore e forma un quartetto che viene ingaggiato in locali notturni e balere. Al night La Conchiglia di Napoli resta per ben cinque anni dando prova del suo talento non solo come musicista, ma anche come animatore e intrattenitore. Il suo repertorio spazia dagli standard internazionali (I love Paris, Rico vacilon) alle canzoni napoletane (La pansé, Io mammeta e tu, 'E spingule frangese) felicemente reinterpretate in versione ballabile, spesso seguendo le mode e i ritmi del momento.
Nel 1955 va a Milano dove si esibisce al Caprice e pubblica i primi dischi sotto etichetta Durium; nel 1956 fa la sua prima apparizione in TV, nel 1958 debutta a Parigi dove ottiene un inaspettato quanto clamoroso successo all'Olympia e comincia a vendere i suoi dischi. Il suo brano più celebre diventa Bambino, versione francese di Guaglione, che viene poi ripresa da Dalida, così come almeno altre quindici canzoni. Un'altra cantante in qualche modo debitrice verso la musica di Marini è Caterina Valente, che più volte ha incluso nel proprio repertorio brani portati al successo da lui.
Il suo successo si allarga fuori dai confini d'Europa, raggiungendo il Medio Oriente, l'America Latina e il Giappone.
Nel 1958 arriva in Gran Bretagna dove fa da spalla a Jerry Lewis in uno spettacolo al London Palladium. Anche nel Regno Unito avrà un grande successo, tanto che lo stesso Paul McCartney in alcune interviste ha riferito che anche suo padre aveva diversi dischi di Marino Marini nella sua collezione.
Il suo successo passa anche per l'intelligente riarrangiamento di brani di altri autori quali Domenico Modugno (Piove, Lazzarella), Rocco Granata (Marina), Renato Carosone (Maruzzella). Nel 1960 si presenta al Festival di Napoli come arrangiatore e direttore d'orchestra dei brani in gara, nonché come solista con Uè uè che femmena conquistando il secondo posto.
Nello stesso anno il suo gruppo si scioglie e Marini è costretto a cercare altri musicisti che possano ancora accompagnarlo nei numerosi spettacoli per i quali si è impegnato. Sono questi gli anni dei suoi successi nell'Europa dell'est e nella stessa Unione Sovietica, meta quasi impossibile per un artista occidentale.
Il brano più celebre composto da Marino Marini è La più bella del mondo, che però otterrà maggior successo commerciale nella versione di Marino Barreto.
Pur ritirandosi dall'attività dal vivo negli anni '70, Marini continua a lavorare nell'industria discografica come talent-scout e produttore musicale.
Muore a Milano nel 1997.

15.3.08

Η ΠΙΕΤΡΑ ΜΟΝΤΕΚΟΡΒΙΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΟ "ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ"


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η PIETRA MONTECORVINO


LUNA ROSSA


Vaco distrattamente abbandunato,
l'uocchie sotto 'o cappiello annascunnute,
mane int'a sacca e bavero aizato,
vaco fiscann'a 'e stelle ca so' asciute.
E 'a luna rossa me parla 'e te...
Io le domando si aspiette a me
e me risponne: "si 'o vvuò sapè...
cca nun ce sta nisciuna!"
E io chiammo 'o nomme pe te vedè,
ma tutt'a gente ca parla 'e te
risponne: "è tarde, che vvuò sapè!?
Cca nun ce sta nisciuna!"
Luna rossa... chi me sarrà sincera?
Luna rossa... se n'è gghiuta ll'ata sera senza me vedè!
E io dico ancora ca aspetta a me
fore 'o balcone stanotte 'e tre
e prega 'e sante pe me vedè
...ma nun ce sta nisciuna!
E io chiammo 'o nomme pe te vedè
ma tutta 'a gente ca parla 'e te
risponne: "è tarde, che vvuò sapè!?
Cca nun ce sta nisciuna!"
E 'a luna rossa me parla 'e te...
io le domando si aspiette a me
e me risponne: "si 'o vvuò sapè...
cca nun ce sta nisciuna!"
Cca nun ce sta nisciuna!
Cca nun ce sta nisciuna!



Στίχοι: Vincenzo de Crescenzo.
Μουσική: Antonio Vian.


ΜΙΑ ΜΙΛΟΝΓΚΑ ΜΕ ΤΗ ΝΟΡΑ ΜΠΙΛΟΥΣ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η NORA BILOUS


SILUETA PORTEÑA


Cuando tϊ pasas caminando por las tardes,
repiqueteando tu taquito en la vereda,
marcas compases de cadencias melodiosas
de una milonga juguetona y callejera.
Y en tus vaivenes pareciera la bailaras,
asν te miren y te miren los que quieran,
porque tϊ llevas en tu cuerpo la arrogancia
y el majestuoso ondular de las porteρas.

Tardecita criolla, de lνmpido cielo
bordado de nubes, llevas en tu pelo.
Vinchita argentina que es todo tu orgullo...
΅Y cuαnto sol tienen esos ojos tuyos!

Y los piropos que te dicen los muchachos,
como florcitas que a tu paso te ofrecieran
que las recoges y que enriedas en tu pelo,
junto a la vincha con que adornas tu cabeza.
Dice tu cuerpo tu arrogancia y tu cadencia
y tus taquitos provocando en la vereda:
Soy el espνritu criollo hecho silueta
y te coronan la mαs guapa y mαs porteρa.


Μουσική: Nicolαs Luis Cuccaro / Juan Ventura Cuccaro.
Στίχοι: Ernesto Nolli / Orlando D'Aniello.
Τραγούδι του 1946.

11.3.08

ΜΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ



Φίλοι του ιστολογίου, μου έχει χαλάσει το YouTube, γι' αυτό και απουσιάζω. Αμέσως μόλις επανορθωθεί η βλάβη, ξαναρχίζω τις αναρτήσεις. Σας χαιρετώ.

4.3.08

ΕΦΥΓΕ Ο ΜΕΓΑΣ ΤΖΟΥΖΕΠΠΕ ΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟ


Giuseppe Di Stefano was born (24.7.1921) in Motta Sant'Anastasia, a village near Catania, Sicily. He was the only son of a carabiniere turned cobbler and his dressmaker wife. Di Stefano was educated at a Jesuit seminary and briefly contemplated entering the priesthood.

Di Stefano made his operatic debut in 1946 in Reggio Emilia as Des Grieux in Massenet's Manon, the role with which he made his La Scala debut the following year. He made his debut with the Metropolitan Opera in 1948 as the Duke in Rigoletto, and he went to perform regularly in New York for many years. In 1957, Di Stefano made his British debut at the Edinburgh Festival as Nemorino in L'elisir d'amore and his Royal Opera House, Covent Garden debut in 1961 as Cavaradossi in Tosca.

As a singer, Di Stefano was admired for his excellent diction, unique timbre, and passionate delivery, and particularly for his sweet soft tones. In his Metropolitan radio debut in Faust, he attacked the high C forte and then softened to a pianissimo. Sir Rudolf Bing said this was the most beautiful sound he had heard come out of a human throat during his years as General Manager of the Metropolitan Opera. But the heavier roles that he began to take on were not really suited for a lyric tenor, and by the mid 1960s he had all but ended his operatic career. During his international career he won a gold Orfeo, an Italian musical award similar to America's Oscar.

In 1973, he accompanied Callas on her final recital tour, an undertaking that was eventually aborted in 1974 due to the vocal shortcomings of both singers. His final operatic role was as the aged Emperor in Turandot, in July 1992.

Tenor Luciano Pavarotti modeled himself after Di Stefano, a fact that gained much attention after Pavarotti’s death in September 2007. However, on the 1992 PBS television program "Pavarotti and the Italian Tenor," a vocal coach explained that Di Stefano's technique was faulty because he did not use the passaggio in his voice as he should have.)

Recordings with Maria Callas


In spite of the fact that his career was relatively brief, Di Stefano sang the tenor leads in several of the most famous recordings of Maria Callas, all of which were for EMI. Together they recorded the following complete operas:

* Lucia Di Lammermoor - 1953
* I Puritani - 1953
* Cavalleria Rusticana - 1953
* Tosca - 1953
* Pagliacci - 1954
* Rigoletto - 1955
* Il Trovatore - 1956
* La Boheme - 1956
* Un Ballo in Maschera - 1956
* Manon Lescaut - 1957

A series of duets with Giuseppe di Stefano and Maria Callas were recorded by the Philips label in the period November-December 1973 with Antonio de Almeida conducting the London Symphony Orchestra. These recordings were not published officially but a 'pirate' version did appear.

Other recordings

Besides his recordings with Callas, he also made complete sets of Madama Butterfly (opposite Victoria de los Ángeles, 1954), La traviata (with Antonietta Stella and Tito Gobbi, 1955), L'elisir d'amore (1955), La Gioconda (with Zinka Milanov and Leonard Warren, 1957), La forza del destino (1958) and a second Tosca (with Leontyne Price, 1962). In 1995, VAI issued an approved version of La bohème, from a 1959 performance in New Orleans, with the tenor starring opposite Licia Albanese, Audrey Schuh, Giuseppe Valdengo and Norman Treigle. Additionally, in 1962 the tenor recorded excerpts from Manon, with Anna Moffo, conducted by René Leibowitz.

In 1951, the tenor sang in a performance of the Verdi Requiem, at Carnegie Hall, conducted by Arturo Toscanini, with his fellow soloists being Herva Nelli, Fedora Barbieri and Cesare Siepi. It was released as a recording by RCA.

Diani Beach incident and following death

In November 2004, Di Stefano was critically injured in his home in Diani Beach, Kenya, after a brutal beating by unknown assailants.[1] Di Stefano was ambushed in his car with his wife as they prepared to drive from their villa in Diani, a coastal resort near Mombasa on the Indian Ocean. The singer was still unconscious a week after the attack and was fed intravenously, and underwent several operations. He was then flown to the San-Raffaele-clinic at Milan, where he died on March 3, 2008.

2.3.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΣΙΛΒΑΝΑ ΔΕΛΟΥΙΧΙ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η SILVANA DELUIGI


NOSTALGIAS


Quiero emborrachar mi corazón
para apagar un loco amor
que más que amor es un sufrir...
Y aquí vengo para eso,
a borrar antiguos besos
en los besos de otras bocas...
Si su amor fue "flor de un día"
¿porqué causa es siempre mía
esa cruel preocupación?
Quiero por los dos mi copa alzar
para olvidar mi obstinación
y más la vuelvo a recordar.

Nostalgias
de escuchar su risa loca
y sentir junto a mi boca
como un fuego su respiración.
Angustia
de sentirme abandonado
y pensar que otro a su lado
pronto... pronto le hablará de amor...
¡Hermano!
Yo no quiero rebajarme,
ni pedirle, ni llorarle,
ni decirle que no puedo más vivir...
Desde mi triste soledad veré caer
las rosas muertas de mi juventud.

Gime, bandoneón, tu tango gris,
quizá a ti te hiera igual
algún amor sentimental...
Llora mi alma de fantoche
sola y triste en esta noche,
noche negra y sin estrellas...
Si las copas traen consuelo
aquí estoy con mi desvelo
para ahogarlos de una vez...
Quiero emborrachar mi corazón
para después poder brindar
"por los fracasos del amor"...


Στίχοι: Enrique Cadícamo.
Μουσική: Juan Carlos Cobián.
Τραγούδι του 1936.



NUOVA COMPAGNIA DI CANTO POPOLARE: TAMMURRIATA NERA


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η NUOVA COMPAGNIA DI CANTO POPOLARE


TAMMURRIATA NERA


Io nun capisco, ê vvote, che succede...
e chello ca se vede,
nun se crede! nun se crede!
E' nato nu criaturo niro, niro...
e 'a mamma 'o chiamma Giro,
sissignore, 'o chiamma Giro...

Séh! gira e vota, séh...
Séh! vota e gira, séh...
Ca tu 'o chiamme Ciccio o 'Ntuono,
ca tu 'o chiamme Peppe o Giro,
chillo, o fatto, è niro, niro,
niro, niro comm'a che!...

'O contano 'e ccummare chist'affare:
"Sti fatte nun só' rare,
se ne contano a migliara!
A 'e vvote basta sulo na guardata,
e 'a femmena è restata,
sott''a botta, 'mpressiunata..."
Séh! na guardata, séh...
Séh! na 'mpressione, séh...
Va' truvanno mo chi è stato
ch'ha cugliuto buono 'o tiro:
chillo, 'o fatto, è niro, niro,
niro, niro comm'a che!...

Ha ditto 'o parulano: "Embè parlammo,
pecché, si raggiunammo,
chistu fatto nce 'o spiegammo!
Addó' pastíne 'o ggrano, 'o ggrano cresce...
riesce o nun riesce,
sempe è grano chello ch'esce!"
Mé', dillo a mamma, mé'...
Mé', dillo pure a me...
Ca tu 'o chiamme Ciccio o 'Ntuono,
ca tu 'o chiamme Peppe o Giro,
chillo...'o ninno, è niro, niro,
niro, niro comm'a che!...



Στίχοι: Edoardo Nicolardi.
Μουσική: E.A.Mario.


1.3.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΑΟΥΛ ΒΕΡΟΝ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο RAÚL BERÓN


CAFETÍN


Cafetín,
donde lloran los hombres
que saben el gusto
que dejan los mares...
Cafetín
y esa pena que amarga
mirando los barcos
volver a sus lares...
Yo esperaba,
porque siempre soñaba
la paz de una aldea
sin hambre y sin balas.
Cafetín,
ya no tengo esperanzas
ni sueño ni aldea
para regresar.

Por los viejos cafetines
siempre rondan los recuerdos
y un compás de tango de antes
va a poner color
al dolor del emigrante.
Allí florece el vino,
la aldea del recuerdo
y el humo del tabaco.
Por los viejos cafetines
siempre rondan los recuerdos
de un país y de un amor.

Bajo el gris
de la luna madura
se pierde la oscura
figura de un barco.
Y al matiz
de un farol escarlata
las aguas del Plata
parecen un charco.
¡ Qué amargura
la de estar de este lado
sabiendo que enfrente
nos llama el pasado!...
Cafetín,
en tu vaso de vino
disuelvo el destino
que olvido por ti...


"Cafetin " interpreta RAÚL BERÓN con la Orquesta Tipica FRANCINI - PONTIER
Año 1947 -

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΤΣΕΛΛΟ ΦΕΡΡΑΡΕΖΙ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο MARCELLO FERRARESI


DICITENCELLO VUJE


Dicitencello a 'sta cumpagna vosta
ch'aggio perduto 'o suonno e 'a fantasia
ca 'a penzo sempre.
Che é tutta 'a vita
mia i' nce 'o vvulesse dicere,
ma nun nce 'o ssaccio di!

A' voglio bbene,
A' voglio bbene assaie,
Dicitencello, vuie ca nun m' 'a scordo maie!
E''na passiona...
cchiù forte 'e 'na catena,
ca me turmenta ll'anema
e nun me fa campá.

Dicitencello ch' è na rosa 'e maggio.
ch'è assaje cchiù bella 'e 'na jurnata 'e sole...
D''a vocca soia, cchiù fresca d''e vviole...
I' già vulesse sentere
ch' è nnammurata 'e me!

'Na lacrema lucente v' è caduta...
Diciteme 'nu poco a che penzate...
Cu' st'uocchie doce
vuie sola me guardate...
Levámmece 'sta maschera,
dicimmo 'a veritá.

Te voglio bbene, te voglio bbene assaie
si' ttu chesta catena
ca nun se spezza maie!
Suonno gentile, suspiro mio carnale
te cerco comm'all'aria
e nun me fa campá!


Στίχοι: Enzo Fusco.
Μουσική: Rodolfo Falvo.


Marcello Ferraresi nasce a San Remo il 20 Aprile 1942 da una famiglia d'artisti. Il padre Aldo Ferraresi, concertista di fama mondiale e la madre Jone, dotata di una bella voce da soprano, che purtroppo interromperà la sua nascente carriera per dedicarsi interamente al marito ed ai figli. Marcello già all'età di sei anni apprende le prime lezioni di piano dal concertista Marco Martini. Nel 1953 la famiglia Ferraresi si trasferisce a Napoli dove Aldo sarà a lungo primo violino del teatro del S. Carlo, professore al Conservatorio di S. Pietro a Maiella, nonché solista per i suoi concerti. Lì Marcello frequenta il Conservatorio. Nel 1958 intraprende lo studio del canto lirico recandosi a Bologna per frequentare la scuola di un celebre comprimario, Giuseppe Marchesi, che ha forgiato celebri nomi come il baritono Leo Nucci. Nel 1963 Marcello perfeziona la tecnica del fiato dal più grande baritono di tutti i tempi, Carlo Tagliabue che gli procurò il suo primo concerto nel 1964. In quella occasione Ferraresi conobbe il tenore Giuseppe Di Stefano (con il quale si frequenterà assiduamente negli anni a venire)Nel 1966, all'età di 24 anni, partecipò al premio internazionale Beniamino Gigli, vincendo il premio ed ottenendo il diploma quale miglior tenore. Marcello tuttavia, non era ancora soddisfatto sentiva che alla sua voce mancava ancora lo "squillo" che aveva ricercato sin dall'inizio del suo studio. Su consiglio del tenore Nicola Martinucci e del basso Silvano Carroli, con il quale incise anche un concerto alla RAI di Milano, scrisse a Mario Del Monaco per chiedergli un'audizione per essere ammesso alla scuola di canto che del Monaco teneva per pochissimi eletti. Dopo quattro mesi di attesa finalmente la risposta. Del Monaco lo invitava nella sua villa di Lancenico a Treviso per ascoltarlo. Terrorizzato dal gran nome di del Monaco, Ferraresi si presentò all'audizione, gli fu chiesto di cantare una romanza della Fanciulla del West e così fece, terminata l'audizione Del Monaco non disse nulla e lo lasciò solo ad un salottino per oltre due ore. In quel lasso di tempo Ferraresi era distrutto dall'ansia e convinto di aver fallito e di aver buttato via tutti quegli anni di studio. Finalmente il verdetto semplice e lapidario: meritava di essere accolto nella scuola. In seguito Ferraresi si esibì nei maggiori teatri italiani, in America a New York e in altri stati e poi in tutta Europa, insomma in tutto il mondo finanche in Russia e in Finlandia, ma il suo grande sogno era quello di essere ascoltato da un pubblico selezionato e dinanzi a una grandissima platea. In un incontro alla scala, nel 1971, con Placido Domingo confidò al collega questo suo desiderio e Domingo gli consigliò di andare dove lui stesso era stato per 6 anni cioè a Tel Aviv, procurandogli anche una audizione con Leonard Bernstein. L'audizione andò bene e fu subito scritturato per il Teatro dell'Opera Nazionale di Israele dove è tutt'ora il primo tenore. Lì debuttando a soli 29 anni sostenne più di 400 recite dell'Aida, cantando inoltre il Trovatore, Otello, Ernani, Andrea Chenier, Cavalleria Rusticana, Carmen, Giuliano di Zandonai e Adriana Lecouvrer. Al termine della sua lunga ed intensa carriera il grande tenore Marcello Ferraresi fondò una scuola per canto lirico e leggero ma purtroppo il 25/12/ 2006 il grande tenore dopo una lunga operazione mori ma non si dimenticherà mai la sua voce brillante,pulita,molto chiara con un'eleganza eccezionale e con il suo perfetto fraseggio.Il grande tenore Marcello Ferraresi non era solo un grande artista ma una persona molto umana e buona con tutti. ADDIO GRANDE MAESTRO