22.5.08

ΚΛΕΙΣΤΟ ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ


ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΤΟ "ΝΑΠΟΛΙ ΚΑΙ ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ" ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΛΕΙΣΤΟ.

Θα σας κρατάει συντροφιά η εικονιζόμενη κ. Αλμουδένα Φερνάντες, παλιά και πιστή φίλη του ιστολογίου.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΧΟΑΝΑ ΧΙΜΕΝΕΘ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η JOHANA JIMÉNEZ


LA ZARZAMORA


En en café de Levante entre palmas y alegrías,
cantaba la zarzamora;
se lo pusieron de mote porque dicen que tenia
los ojos como la mora.
Le hablo primero a un tratante, y olé,
y luego fue de un Marques
que la lleno de brillantes, y olé,
de la cabeza a los pies.
Decía la gente que si era de hielo,
que si de los hombres se estaba burlando,
hasta que una noche, con rabia de celos,
a la zarzamora pillaron llorando.

¿Que tiene la zarzamora
que a todas horas
llora que llora por los rincones,
ella que siempre reía
y presumía de que partía los corazones?
De un querer hizo la prueba
y un cariño conoció
que la trae y que la lleva
por la calle del dolor.
Los flamencos del colmado
la vigilan a deshora
porque se han empestillado
en saber del querer desgraciado
que embrujo a la zarzamora.

Cuando Sonaban las doce una copla de agonía
lloraba la zarzamora,
mas nadie daba razones ni el intríngulis sabia
de aquella pena traidora.
Pero una noche al levante, y olé,
fue a buscarla una mujer;
cuando la tuvo delante, y olé,
se dijeron no se que.
De aquello que hablaron ninguno ha sabido
mas la zarzamora lo dijo llorando
en una coplilla que pronto ha corrido
y que ya la gente la va publicando.

¿Que tiene la zarzamora
que a todas horas
llora que llora por los rincones,
ella que siempre reía
y presumía de que partía los corazones?
Lleva anillo de casado,
me vinieron a decir,
pero ya lo había besado
y era tarde para mi.
Que publiquen mi pecado
y el pesar que me devora
y que todos me den de lado
al saber del querer desgraciado
que embrujo a la zarzamora.

21.5.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΧΙΣΕΛΑ ΜΕΝΤΕΣ ΡΙΜΠΕΪΡΟ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η GICELA MÉNDEZ RIBEIRO


CORRENTINA DE LEY


Qué linda que estás Corrientes
Tierra roja y malezal
si no te besa la luna
te acaricia el paraná.
Orgullo de la Argentina
mi provincia litoral
mientras Brasil te requiebra
te festeja el Paraguay.

Que lindo fue
nacer en ti una vez
entre el dulzor
de un sentido chamamé.
Que líndo es
poder gritar
con un potente sapucay
soy correntina de ley.


Στίχοι και μουσική: Fermín Fierro.


********

Gicela nació el 16 de agosto de 1975 en Paso de los Libres (Corrientes, Argentina). Su pasión por el canto comenzó desde muy niña pero, fue en 1993, cuando descubrió sus verdaderas condiciones como cantante luego de ganar un concurso de canto en su ciudad.
A partir de entonces comenzó a transitar los caminos de la música como cantante profesional, sosteniendo siempre un repertorio que aborda los principales autores y compositores de toda la región litoraleña.
Formó un conjunto con su padre, Ricardo Méndez Ribeiro en acordeón y realizaron innumerables presentaciones por el Litoral argentino y el sur de Brasil. En este país tomó contacto con músicos de renombre, con quienes formó un grupo de chamamé.
En 1995 obtiene el Primer Premio como solista en la "Fiesta Nacional del Chamamé" en la ciudad de Corrientes.
En 1997 realizó presentaciones en distintas ciudades del sur de Brasil auspiciada por el canal RBS TV de Rí¬o Grande do Sul. En ese año El Concejo Deliberante de su ciudad, la distinguió por su destacada actuación en el Ámbito cultural.
Fue finalista en Cosquín en la categorí¬a Solista Vocal Femenina (1999).
Elegida como representante de su provincia, para una grabación organizada por la Sec. de Asuntos Institucionales de la Justicia de la Nación.
Durante el 2003 y el 2004, Gicela se radicó en París (Francia) y realizó varias presentaciones en ese paìs, en la ciudad de Toulouse, en la Costa Azul y en distintas salas parisinas: New Morning, la Maison de l' Amérique Latina, le théatre de la Vieille Grille, Radio France.
En el 2005 participó del 2º Acampamento da Nativa de Plano Alto, donde obtuvo el 3° premio por la canción inédita "Meu Chamamé" en portugués, con letra de Jaime Ribeiro y música de Gicela.
Durante el 2005 fue seleccionada por la Productora Alemana Fliegende-fische -filmproduktion, como la única protagonista mujer, para filmar el documental "Chamamé" sobre la cultura chamamecera, que finalizó en noviembre de 2005 y será estrenada internacionalmente en 2007.
En septiembre de 2005 fue nombrada Embajadora Cultural de la ciudad de Paso de los Libres, por su destacada actuación en el ámbito nacional e internacional.


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΣΙΤΣΟ ΚΑΠΑΣΣΟ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CICCIO CAPASSO


MUNASTERIO 'E SANTA CHIARA


Dimane?...Ma vurría partí stasera!
Luntano, no...nun ce resisto cchiù!
Dice che c'è rimasto sulo 'o mare,
che è 'o stesso 'e primma...chillu mare blu!

Munasterio 'e Santa Chiara...
tengo 'o core scuro scuro...
Ma pecché, pecché ogne sera,
penzo a Napule comm'era,
penzo a Napule comm'è?!

Funtanella 'e Capemonte,
chistu core mme se schianta,
quanno sento 'e dí da 'a gente
ca s'è fatto malamente
stu paese...ma pecché?
No...nun è overo...
no...nun ce créro...
E moro cu 'sta smania 'e turná a Napule...
Ma ch'aggi''a fá?...
Mme fa paura 'e ce turná!

Paura?...Sí...Si fosse tutto overo?
Si 'a gente avesse ditto 'a veritá?
Tutt''a ricchezza 'e Napule...era 'o core!
dice ch'ha perzo pure chillu llá!

Munasterio 'e Santa Chiara...
'Nchiuse dint'a quatto mura,
quanta femmene sincere,
si perdévano ll'ammore,
se spusavano a Gesù!

Funtanella 'e Capemonte...
mo, si pèrdono n'amante,
giá ne tènono ati ciento...
ca, na femmena 'nnucente,
dice 'a gente, nun c'è cchiù!
No...nun è overo...
No...nun ce crero...
E moro pe' 'sta smania 'e turná a Napule!
Ma ch'aggi''a fá...
Mme fa paura 'e ce turná!

Munasterio 'e Santa Chiara...
Tengo 'o core scuro scuro...
Ma pecché, pecché ogne sera,
penzo a Napule comm'era
penzo a Napule comm'è?!...

20.5.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΟΥΣΛΙΜ ΜΑΓΚΟΜΑΕΦ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΟΥΣΛΙΜ ΜΑΓΚΟΜΑΕΦ


'O MARENARIELLO


Oje né', fa' priesto viene!
nun mme fá spantecá...
ca pure 'a rezza vène
ch'a mare stó' a mená...
Méh, stienne sti bbraccelle,
ajutame a tirá...
ca stu marenariello
te vò' sempe abbracciá.

Vicin'ô mare,
facimmo 'ammore,
a core a core,
pe' nce spassá...
Só' marenaro
e tiro 'a rezza:
ma, p''allerezza,
stóngo a murí...

Vide ca sbatte ll'onna
comm'a stu core ccá;
de lacreme te 'nfonne
ca 'o faje annammurá...
Viene, 'nterr'a 'sta rena
nce avimm''a recrijá;
che scenne la serena...
io po' stóngo a cantá.

Vicin'ô mare,
facimmo 'ammore,
a core a core,
pe' nce spassá...
Só' marenaro
e tiro 'a rezza:
ma, p''allerezza,
stóngo a murí...


Oje né', io tiro 'a rezza
e tu statte a guardá...
li pisce, p''a prijezza,
comme stanno a zumpá!...
E vide, pure 'e stelle
tu faje annammurá...
ca stu marenariello,
tu faje suspirá...

Vicin'ô mare,
facimmo 'ammore,
a core a core,
pe' nce spassá...
Só' marenaro
e tiro 'a rezza:
ma, p''allerezza,
stóngo a murí...


Στίχοι: Gennaro Ottaviano.
Μουσική: Salvatore Gambardella.
Τραγούδι του 1893.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΖΕΝΝΑΡΟ ΠΑΠΑ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο GENNARO PAPA


'O MARENARIELLO


Oje né', fa' priesto viene!
nun mme fá spantecá...
ca pure 'a rezza vène
ch'a mare stó' a mená...
Méh, stienne sti bbraccelle,
ajutame a tirá...
ca stu marenariello
te vò' sempe abbracciá.

Vicin'ô mare,
facimmo 'ammore,
a core a core,
pe' nce spassá...
Só' marenaro
e tiro 'a rezza:
ma, p''allerezza,
stóngo a murí...

Vide ca sbatte ll'onna
comm'a stu core ccá;
de lacreme te 'nfonne
ca 'o faje annammurá...
Viene, 'nterr'a 'sta rena
nce avimm''a recrijá;
che scenne la serena...
io po' stóngo a cantá.

Vicin'ô mare,
facimmo 'ammore,
a core a core,
pe' nce spassá...
Só' marenaro
e tiro 'a rezza:
ma, p''allerezza,
stóngo a murí...


Oje né', io tiro 'a rezza
e tu statte a guardá...
li pisce, p''a prijezza,
comme stanno a zumpá!...
E vide, pure 'e stelle
tu faje annammurá...
ca stu marenariello,
tu faje suspirá...

Vicin'ô mare,
facimmo 'ammore,
a core a core,
pe' nce spassá...
Só' marenaro
e tiro 'a rezza:
ma, p''allerezza,
stóngo a murí...


Στίχοι: Gennaro Ottaviano.
Μουσική: Salvatore Gambardella.
Τραγούδι του 1893.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΖΑΚΛΙΝ ΣΙΓΚΩ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η JACQUELIN SIGAUT


TANGO Y MUGRE


Quiero un tango que cuente nuestra historia
sin la máscara idiota del consuelo,
sin miserias debajo de la alfombra
ni esa voz en la sombra de lamento ritual.

Quiero un tango con otra poesía
que se meta en las frágiles derrotas
que me hable de infiernos y de abismos,
poesía sin lirismo, despiadada y fatal.

Un tango que explote metiéndose en la mugre,
que me hable del hambre de un tiempo que se pudre.
De gente sin nada que duerme en la vereda,
de sueños que emigran y sueños que se quedan.
De bronca en las plazas, memoria en las heridas,
de historia que llama y se mete en la vida.
Un tango de palabra entrometida,
tormenta en la sonrisa por venir.

Cómo hacer nuevos tangos en la hora
en que todos perdimos la inocencia
cómo hallar esa justa melodía,
esa indócil poesía que se grabe en la piel.

Quiero un tango procaz y enamorado
con palabras que miren a los ojos,
cien preguntas y ninguna respuesta
y el dolor que nos resta como verso más cruel.


Μουσική: José Teixidó.
Στίχοι: Raimundo Rosales.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΓΡΑΣΙΕΛΑ ΣΙΜΑΝ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η GRACIELA SIMAN


DE IGUAL A IGUAL


De tanto y tanto quererla
me ha entrado miedo,
miedo de perderla.
No puedo darme reposo,
estoy enamorado
y estoy celoso.
Mezcla de dulzura y de tormento
es este amor que en mi alma siento.
De tanto y tanto quererla
me ha entrado miedo
de no verla más.

A Dios le pido
que perdone mi egoísmo
pero quisiera
que sienta ella lo mismo,
que cuando esté lejos de mí
sienta un vacío
y necesite estar cerquita mío.
Que también sienta
en sus ansias de quererme
el mismo miedo,
el miedo de perderme;
que tenga celos
de mi amor...
Que no será para su mal,
así estaremos
de igual a igual.


Στίχοι και μουσική: Rodolfo Sciammarella.


19.5.08

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΟΥΑΝ ΧΕΛΜΑΝ


ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ JUAN GELMAN


LA EXTRANJERA


La extranjera no sabe
que su sangre es su casa, que
todo pájaro suyo
sólo ahí puede cantar y abrir
alas de su verano y se abalanza,
alcanza, lanza, alza
como una sed de mundo
que no se puede apagar.
El pájaro encendido cuida
los huecos de la pérdida como
joyas perdidas sin remedio.
Canta allí, loco de luz, no renuncia
a mis monstruos, valiente.
La hora de los dioses
junta los pies
de ese camino.


AUSENCIA DE AMOR


Cómo será pregunto.
Cómo será tocarte a mi costado.
Ando de loco por el aire
que ando que no ando.
Cómo será acostarme
en tu país de pechos tan lejano.
Ando de pobrecristo a tu recuerdo
clavado, reclavado.
Será ya como sea.
Tal vez me estalle el cuerpo todo lo que he esperado.
Me comerás entonces dulcemente
pedazo por pedazo.
Seré lo que debiera.
Tu pie. Tu mano.



ALLI

Nadie te enseña nada.
Nadie te enseña a ser vaca.
Nadie te enseña a volar en el espanto.
Mataron a miles de compañeros y nadie te enseña
a hacerlos de nuevo.
¿Cómo hago,
cómo hago yo?
¿hay que romper la memoria para que se vacíe
/como un vaso roto?
Me consuelo estúpidamente.
Miro navegar rostros en mi sangre y me digo
que no murieron aún.
Pero mueren aún
Y yo mismo, ¿qué hago mirando cada rostro?
¿Me muero en ellos cada vez?
En alguna telita del futuro habrán escrito /sus nombres.
Pero la verdad es que están muertos,
amortajados por la incomprensión.
Alzan sueños sin método
contra la vida chiquita.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΟΥΛΑ ΒΑΛΔΙΒΙΑ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LULA VALDIVIA


COMIENZA A AMANECER


Comienza a amanecer
sobre la espera del reloj
son casi las seis
tan tarde y tú sin volver

Los celos me hacen ver
el sucio cuarto de un hotel
los veo a los dos
desnudos haciendo el amor

La madrugada
llena mi alma de soledad
no quiero llorar
yo nunca he sabido porqué
me cambias por otra mujer

Comienza a amanecer
oigo tus pasos al llegar
borracho otra vez
muñeco de trapo y papel

Tendré que simular
que estoy dormida y esperar
en la oscuridad
tus torpes caricias quizás

Me das un beso
y hay en tu aliento alcohol y amor
quisiera gritar
quisiera correr y escapar
y veo que no soy capaz

Comienza a amanecer
escucho tu respiración
y huelo en tu piel
perfume barato y burdel

Mañana me dirás
que te quedaste a trabajar
y yo fingiré
y yo fingiré una vez mas

Y en la cocina
cuando esté sola podré llorar
me preguntarán
si puede aún mas bajo caer
el hombre que yo tanto amé


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΒΙΛΛΑ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ CLAUDIO VILLA


’NA GITA A LI CASTELLI


Guarda che sole
ch'è sortito Nannì
che profumo de rose
de garofani e pansè.
Come tutto un paradiso
li Castelli so' accosì.
Guarda Frascati
ch'è tutto un sorriso
'na delizia, n'amore,
'na bellezza da incanta'.

Lo vedi, ecco Marino
la sagra c'è dell'uva
fontane che danno vino
quant'abbondanza c'è.
Appresso vi è Genzano
cor pittoresco Albano
su viett'a diverti'
Nannì Nannì.

Là c'è l'Ariccia
più giù c'è Castello
ch'è davvero un goiello
co' quel lago da incanta'.
E de fravole 'n profumo
solo a Nemi poi senti'.
Sotto quel lago
un mistero ce sta
de Tibberio le navi
con l'antica civiltà.

So meyo de la sciampagna
li vini de 'ste vigne
ce fanno la cuccagna
dar tempo de Noè.
Li prati a tutto spiano
so' frutte, vigne e grano
s'annamo a mette lì
Nannì, Nannì.

È sera e già le stelle
te fanno un manto d'oro
e le velletranelle
se mettono a canta'
se sente 'no stornello
risponde un ritornello
che coro vie' a senti'
Nannì, Nannì.


Τραγούδι του 1958.

18.5.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΑΡΛΟ ΜΠΟΥΤΙ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CARLO BUTI


CHITARRA ROMANA


Sotto un manto di stelle
Roma bella mi appare
solitario il mio cuor
disilluso d'amor
va nell'ombra a cantar...
Una muta fontana
a un balcone lassu'
O chitarra romana
accompagnami tu
Suona suona mia chitarra
lascia piangere il mio cuore
senza casa e senza amore
mi rimani solo tu
Se la voce e' un po' velata
accompagnami in sordina
la mia bella fornarina
al balcone non c'e' piu'
Suona suona mia chitarra
lascia piangere il mio cuore
senza casa e senza amore
mi rimani solo tu
Se la voce e' un po' velata
accompagnami in sordina
la mia bella fornarina
al balcone non c'e' piu'
O chitarra romana
accompagnami tu…

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΛΟΥΤΣΟ ΓΑΤΙΚΑ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο LUCHO GATICA


LA BARCA


Dicen que la distancia es el olvido
pero yo no concibo esa razón,
porque yo seguiré siendo el cautivo
de los caprichos de tu corazón.

Supiste esclarecer mis pensamientos
me diste la verdad que yo soñé,
ahuyentaste de mi los sufrimientos
en la primera noche que te amé.

Hoy mi playa se viste de amargura
porque tu barca tiene que partir,
a cruzar otros mares de locura
cuida que no naufrague tu vivir.

Cuando la luz del sol se esté apagando
y te sientas cansada de vagar,
piensa que yo por ti estaré esperando
hasta que tú decidas regresar

17.5.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΧΟΡΧΕ ΚΑΦΡΟΥΝΕ



Ο JORGE CAFRUNE τραγουδάει την τσακαρέρα MARTÍN GÜEMES.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΕΛΛΑ ΝΑΒΑ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MARIELLA NAVA


SPALLE AL MURO


Spalle al muro,
Quando gli anni, son fucili contro,
Qualche piega, sulla pelle tua,
I pensieri tolgono, il posto alle parole,
Sguardi bassi alla paura, di ritrovarsi soli.
E la curva dei tuoi giorni, non è più in salita,
Scendi piano, dai ricordi in giù,
Lasceranno che i tuoi passi, sembrino più lenti,
Disperatamente al margine, di tutte le correnti.
Vecchio,
Diranno che sei vecchio,
Con tutta quella forza che c'è in te,
Vecchio
Quando non è finita, hai ancora tanta vita,
E l'anima la grida e tu lo sai che c'è.
Ma se Vecchio,
Ti chiameranno vecchio,
E tutta la tua rabbia viene su,
Vecchio, si,
Con quello che hai da dire,
Ma vali quattro lire, dovresti già morire,
Tempo non c'è ne più,
Non te ne danno più …!
E ogni male fa più male,
Tu risparmia il fiato,
Prendi presto, tutto quel che vuoi,
E faranno in modo, che il tuo viso, sembri stanco,
Inesorabilmente più appannato, per ogni pelo bianco.
Vecchio.
Vecchio.
…………..
Vecchio…!!!
Mentre ti scoppia il cuore, non devi far rumore,
Anche se hai tanto amore, da dare a chi vuoi tu!
Ma sei vecchio.
Insulteranno Vecchio
Con tutto quella smania che sai tu,
Vecchio, si…
E sei tagliato fuori,
Quelle tue convinzioni, le nuove sono migliori,
Le tue non vanno più,
Ragione non hai più.
…………………..
Vecchio si …
Con tanto che faresti,
adesso che potresti non cedi perché esisti,
perché respiri tu


Στίχοι & μουσική: Renato Zero.
Τραγούδι του 1991.


16.5.08

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΙΜΩΝΑ ΜΠΟΛΙΒΑΡ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η MORGANA SUPPO ME TO ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ CONJUNTO VIENTOS DEL PUEBLO.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΛΟΥΤΣΙΑΝΟ ΤΑΓΙΟΛΙ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο LUCIANO TAJOLI


LA STRADA DEL BOSCO


Vieni
C'è una strada nel bosco
Il suo nome conosco
Vuoi conoscerlo tu
Vieni
È la strada del cuore
Dove nasce l'amore
Che non muore mai più
Laggiú tra gli alberi
Intrecciato coi rami in fior'
C'è un nido semplice
Come sogna il tuo cuor'
Vieni
C'è una strada nel bosco
Il suo nuome conosco
Vuoi conoscerlo tu
Un usignolo a sera sospirerà
Ed ogni fata in fronte ti bacierà
Canta il tuo cuore il bosco la ninna nanna
Mentre una culla bianca prepari tu
Laggiù tra gli alberi
Intrecciato coi rami in fior'
C'è un nido semplice
Come sogna il tuo cuor'
Vieni
C'è una strada nel bosco
Il suo nome conosco, vuoi conoscerlo tu


15.5.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΤΑΟΥΑΛΠΑ ΓΙΟΥΠΑΝΚΙ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙΝ Ο ATAHUALPA YUPANQUI


PREGUNTITAS SOBRE DIOS


Un dia yo pregunté:
Abuelo, donde esta Dios ?
Mi abuelo se puso triste,
y nada me respondió.

Mi abuelo murió en los campos,
sin rezo ni confesión.
Y lo enterraron los indios
flauta de caña y tambor.

Al tiempo yo pregunte:
Padre, que sabes de Dios ?
Mi padre se puso serio
y nada me respondió.

Mi padre murió en la mina
sin doctor ni protección.
Color de sangre minera
tiene el oro del patrón !

Mi hermano vive en los montes
y no conoce una flor.
Sudor, malaria, serpientes,
es la vida del leñador.

Y que nadie le pregunte
si sabe donde esta Dios.
Por su casa no ha pasado
tan importante señor.

Yo canto por los caminos,
y cuando estoy en prisión
oigo las voces del pueblo
que canta mejor que yo.

Hay un asunto en la tierra
más importante que Dios,
y es que nadie escupa sangre
para que otro viva mejor.

Que Dios vela por los pobres ?
Tal vez si, y tal vez no .
Pero es seguro que almuerza
en la mesa del patrón.


"ΙΤΑΛΙΚΟ ΤΑΝΓΚΟ" - ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΙΛΒΑ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MILVA

TANGO ITALIANO


2nd place in Sanremo Festival 1962, first Milva's song to reach 1# place in Hit Parade with a good international response too.

"ΓΑΛΛΙΚΟ ΤΑΝΓΚΟ": ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΥΣΙΕΝ ΜΠΟΥΑΓΙΕ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LUCIENNE BOYER


TANGO FRANÇAIS


Lucienne Boyer (1901-1983) is reproaching: „Ah, why do you lie ?!" , Lady-in-Blue, the most popular French lady singer in pre-war Poland. I find elegance and delicacy in her renditions, however, a little flame burning brightly underneath may be sensed, too (the present rendition !). Visited Warsaw in 1937 and gave concerts in the Great Theatre which happened 21 years later, again. Miss Boyer had a few tangos in her repertoire and it was not easy for me to make the final choice. A photo taken from "AS", 1937; was accompanying an interview given by the star for this popular Polish weekly magazine of those years.

14.5.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΟΝΙΚΑ ΜΟΛΙΝΑ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MÓNICA MOLINA: ENTRE TUS OJOS Y LOS MÍOS.

Ο ΒΙΚΤΩΡ ΧΑΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΗΝ "ΠΡΟΣΕΥΧΗ Σ' ΕΝΑΝ ΕΡΓΑΤΗ"


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο VÍCTOR JARA


PLEGARIA A UN LABRADOR


Levántate y mira la montaña
de donde viene el viento, el sol y el agua,
tú que manejas el curso de los ríos
tú que sembraste el vuelo de tu alma.

Levántate y mírate las manos
para crecer estréchala a tu hermano,
juntos iremos unidos en la sangre
hoy es el tiempo que puede ser mañana.

Libranos de aquel que nos domina en la miseria
traenos tu reino de justicia e igualdad.

Sopla como el viento la flor de la quebrada
limpia como el fuego el cañón de tu fusil,
hágase por fin tu libertad aquí en la tierra
danos tu fuerza y tu valor al combatir,
Sopla como el viento la flor de la quebrada
limpia como el fuego el cañón de tu fusil.

Levántate y mírate las manos
para crecer estréchala a tu hermano,
juntos iremos unidos en la sangre
ahora y en la hora de nuestra muerte amén
a - a - mén, a - a - mén.


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΝΤΙΝΟ ΒΑΛΛΕ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο DINO VALLE


'O PAESE D' 'O SOLE


Ogge stò tanto allero
ca, quase quase me mettesse a chiagnere pe' sta felicità.
Ma è vero o nun è vero ca so' turnato a Napule?
Ma è vero ca sto ccà?
'O treno stava ancora int' 'a stazione
quanno aggio 'ntiso 'e primme manduline.

Chisto è 'o paese d' 'o sole,
chisto è 'o paese d' 'o mare,
chisto è 'o paese addò tutt' 'e pparole,
sò doce o sò amare,
sò sempre parole d'ammore.

Tutto, tutto è destino
Comme, putevo fà furtuna all'estero s'io voglio campà ccà?
Mettite a frisco 'o vino, tanto ne voglio vevere
ca m'aggia 'nbriacà.
Dint' a sti quatte mura io sto cuntento.
Mamma me sta vicino, e nenna canta.

Chisto è 'o paese d' 'o sole,
chisto è 'o paese d' 'o mare,
chisto è 'o paese addò tutt' 'e pparole,
sò doce o sò amare,
sò sempre parole d'ammore.


Στίχοι: Libero Bovio.
Μουσική: Vincenzo D'Annibale.


ΜΙΑΣ ΚΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗ ΣΕΒΙΛΛΗ... - ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΙΟ ΝΤΕΛ ΜΟΝΑΚΟ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο MARIO DEL MONACO


GIOACCHINO ROSSINI: IL BARBIERE DI SIVIGLIA

LARGO AL FACTOTUM DELLA CITTÀ


La ran la lera, la ran la la.
La ran la lera, la ran la la.
Largo al factotum
della città,
largo!
La ran la, la ran la,
la ran la, la!
Presto a bottega
che l'alba è già, presto!
La ran la, la ran la,
la ran la, la.
Ah, che bel vivere,
che bel piacere,
per un barbiere di qualità,
di qualità!
Ah, bravo, Figaro,
bravo, bravissimo; bravo!
La ran la, la ran la,
la ran la, la.
fortunatissimo per verità!
La ran la, la ran la,
la ran la, la.
Pronto a far tutto,
la notte, il giorno
sempre d'intorno in giro sta.
Miglior cuccagna per un barbiere,
vita più nobile, no, non si dà.
La, la ran la,
la ran la, la ran la.
Rasori e pettini,
lancette e forbici,
al mio comando tutto qui sta.
V'è la risorsa poi del mestiere
colla donnetta, col cavaliere.
Ah, che bel vivere,
che bel piacere
che bel piacere
per un barbiere di qualità,
di qualità

Tutti mi chiedono,
tutti mi vogliono,
donne, ragazzi,
vecchi, fanciulle.
Qua la parrucca...
Presto la barba...
Qua la sanguigna,
presto il biglietto!
Figaro, Figaro, Figaro, Figaro!
Ahimè!, ahimè! Che furia!
Ahimè!
Che folla!
Uno alla volta, per carità!
Figaro! Son qua
Ehi Figaro! Son qua.
Figaro qua, Figaro là,
Figaro qua, Figaro là,
Figaro su, Figaro giù,
Figaro su, Figaro giù!
Pronto prontissimo
son come il fulmine,
sono il factotum della città,
della città!
Ah, bravo Figaro,
bravo, bravissimo!
A te fortuna, a te fortuna,
a te fortuna
non mancherà.
La, la ran la, la ran la, la ran.
A te fortuna, a te fortuna,
a te fortuna
non mancherà!
Sono il factotum de la città!

13.5.08

ΡΩΣΣΙΚΟ ΤΑΝΓΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΟΥΡΗ ΜΟΡΦΕΣΗ



Черные Глаза / Μαύρα μάτια

Μουσική: Όσκαρ Νταβίντοβιτς Στροκ.
Ερμηνεία: Γιούρη Σπυριντόνοβιτς Μορφέση.
Ηχογραφήθηκε το 1930 στο Βερολίνο για λογαριασμό της Odeon.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΖΙΑΝΝΙ ΠΕΤΤΕΝΑΤΙ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο GIANNI PETTENATI


LA BANDIERA GIALLA


Sì questa sera è festa grande,
noi scendiamo in pista subito
e se vuoi divertirti vieni qua,
ti terremo fra di noi e ballerai...

Finché vedrai
sventolar bandiera gialla
tu saprai che qui si balla
ed il tempo volerà...

Saprai
quando c'è bandiera gialla
che la gioventù è bella
e il tuo cuore batterà.

Sai
quelli che non ci voglion bene
è perché non si ricordano
di esser stati ragazzi giovani
o di aver avuto già
la nostra età...

Finché vedrai
sventolar bandiera gialla
tu saprai che qui si balla
ed il tempo volerà...

Saprai
quando c'è bandiera gialla
che la gioventù è bella
e il tuo cuore batterà.
Finché vedrai
sventolar bandiera gialla
tu saprai che qui si balla
ed il tempo volerà...
Saprai
quando c'è bandiera gialla
che la gioventù è bella
e il tuo cuore batterà.

Siamo noi,
siamo noi,
bandiera gialla...
Vieni qui
che qui si balla...
Vieni qui
che qui si balla...
Siamo noi,
bandiera gialla...


Τραγούδι του 1966, από την ταινία "I Ragazzi di Bandiera Gialla".

ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΕΒΙΛΛΗ - ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΟΛΑ ΦΛΟΡΕΣ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LOLA FLORES


LA ZARZAMORA


En en café de Levante entre palmas y alegrías,
cantaba la zarzamora;
se lo pusieron de mote porque dicen que tenia
los ojos como la mora.
Le hablo primero a un tratante, y olé,
y luego fue de un Marques
que la lleno de brillantes, y olé,
de la cabeza a los pies.
Decía la gente que si era de hielo,
que si de los hombres se estaba burlando,
hasta que una noche, con rabia de celos,
a la zarzamora pillaron llorando.

¿Que tiene la zarzamora
que a todas horas
llora que llora por los rincones,
ella que siempre reía
y presumía de que partía los corazones?
De un querer hizo la prueba
y un cariño conoció
que la trae y que la lleva
por la calle del dolor.
Los flamencos del colmado
la vigilan a deshora
porque se han empestillado
en saber del querer desgraciado
que embrujo a la zarzamora.

Cuando Sonaban las doce una copla de agonía
lloraba la zarzamora,
mas nadie daba razones ni el intríngulis sabia
de aquella pena traidora.
Pero una noche al levante, y olé,
fue a buscarla una mujer;
cuando la tuvo delante, y olé,
se dijeron no se que.
De aquello que hablaron ninguno ha sabido
mas la zarzamora lo dijo llorando
en una coplilla que pronto ha corrido
y que ya la gente la va publicando.

¿Que tiene la zarzamora
que a todas horas
llora que llora por los rincones,
ella que siempre reía
y presumía de que partía los corazones?
Lleva anillo de casado,
me vinieron a decir,
pero ya lo había besado
y era tarde para mi.
Que publiquen mi pecado
y el pesar que me devora
y que todos me den de lado
al saber del querer desgraciado
que embrujo a la zarzamora.

12.5.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΖΟΡΤΖΙΟ ΓΚΑΜΠΕΡ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο GIORGIO GABER


LA RISPOSTA AL RAGAZZO DELLA VIA GLUCK


Questa è la storia di un ragazzo che abitava in una strada di
periferia e, in fondo in fondo un po' assomiglia al ragazzo di
via Gluck, anche se i suoi problemi sono un po' diversi
Era un ragazzo un po' come tanti che lavorava, tirava avanti
ed aspettava senza pretese il suo stipendio a fine mese
la madre a carico, in due locali, mobili usati, presi a cambiali
in un palazzo un po' malandato servizi di corte, fitto bloccato
Ma quella casa ma quella casa ora non c'è più
Ma quella casa ma quella casa l'han buttata giù
Morta la madre, rimasto solo, pensa alle nozze e alla morosa
che già prepara il velo da sposa ed il corredo per la sua casa
per quella casa, fitto bloccato, tre lire al mese, spese comprese
lui la guardava tutto contento ed aspirava l'odor di cemento
Ma quella casa…
Già tutto è pronto, le pubblicazioni il rito in chiesa e i testimoni
quand'ecco arriva un tipo astratto con barba e baffi e avviso
di sfratto
e quel palazzo un po' malandato va demolito per farci un prato
il nostro amico la casa perde per una legge del piano verde
Ma quella casa…
Persa la casa, fitto bloccato, la sua morosa l'ha abbandonato
l'amore è bello ma non è tutto e per sposarsi occorre un letto
Ora quel prato è frequentato da qualche cane e qualche coppietta
e lui ripensa con grande rimpianto a quella casa che amava tanto
Ma quella casa…
E' ora di finirla di buttar giù le case per fare i prati. Cosa ci
interessano a noi i prati? Guarda quello lì: doveva sposarsi, gli
han buttato giù la casa e non puo' più sposarsi. Roba da matti
Io non capisco perchè non buttano giù i palazzoni del centro: quelli
sì che disturbano, mica le case di periferia! Mah, i soliti
problemi… qui non si capisce mai niente

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΑΠ' ΤΗ ΣΕΒΙΛΛΗ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ O ANTONIO CANIZARES
ΧΟΡΕΥΕΙ Η FARUCA ANDALUZA


ÉCHALE GUINDAS AL PAVO


Huyendo de los civiles,
Un gitano del Perchel,
Sin cálculo ni combina,
¡Que donde vino a caer!
En un corral de gallinas,
¿Y qué es lo que allí encontró?,
Pues una pavita fina
Que a un pavo le hacía el amor.

Saltó la tapia el gitano,
Con muchísimo talento
Y cuando se vino a dar cuenta,
Con un saco estaba dentro.
A los dos los cogió,
Con los dos se najó,
Y el gitano a su gitana
De esta manera le habló:

Échale guindas al pavo,
Échale guindas al pavo,
Que yo le echaré a la pava,
Azúcar, canela y clavo,
Que yo le echaré a la pava,
Azúcar, canela y clavo.

Estaba ya el pavo asao,
La pava en el asador
Y llamaron a la puerta,
Verá usted lo que pasó
Entró un civil con bigote,
¡Ozú, que miedo, chavo!
Se echó el fusil a la cara
Y de esta manera habló:

A ver donde está ese pavo,
a ver donde está esa pava
porque tiene mucha guasa
Que yo no pruebe ni un ala.
Con los dos se sentó,
Con los dos trajeló
Y el gitano a la gitana
De esta manera le habló:

Échale guindas al pavo,
Échale guindas al pavo,
Que yo le echaré a la pava,
Azúcar, canela y clavo,
Que yo le echaré a la pava,
Azúcar, canela y clavo.



11.5.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΒΙΡΧΙΝΙΑ ΛΟΥΚΕ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η VIRGINIA LUQUE


REBELDÍA


Con las manos rojas de apretar el corazón,
ahogando un grito sordo de rencor...
Rebelde como el agua frente al fuego,
como el mar frente a las rocas
hoy me rebelo...
con tu amor tirano que no sabe de razón.
Rebelde con mi propio corazón,
te pido que te vayas, que me dejes,
que te alejes de una vez... será mejor!


que lloraré después...
que
jamás te olvidaré...
Sé que cada noche sin tu risa, sin tu voz
cuánto extrañaré tu amor!
Pero es preferible más perderte
a seguir siendo un fantoche
sólo por verte...
No
Déjame por favor!
Hoy
se rebeló mi amor.

Sin pedirte nada te entregué mi corazón
a cambio de migajas de tu amor.
Gasté mi corazón y mi fortuna
entregado a la locura
de amarte tanto...
Pero ha sido inútil... recibí por tanto amor
desprecio, falsedad y humillación...
por eso es que te pido que te vayas,
que te alejes de una vez... será mejor!



Στίχοι και μουσική: Oscar Rubéns και Roberto Nievas Blanco.


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΝΝΑ ΙΝΤΕΝΤΙΤΣΙ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ANNA IDENTICI


ERA BELLO IL MIO RAGAZZO


Era bello il mio ragazzo
Era bello il mio ragazzo sempre pieno di speranze
Mi diceva: "Mamma mia un giorno sai ti porto via
Via da tutta sta miseria in una casa da signora
Via da questo faticare potrai infine riposare".

Era bravo il mio ragazzo; mori' il babbo che era bimbo
ma mi disse: "Non temere. Vado io ora in cantiere
Sono grande ormai lo vedi prendo il posto di mio padre,
son capace a lavorare, non ti devi preoccupare

Era stanco il mio ragazzo in quel letto di ospedale
ma mi disse: "Non fa niente, solo un piccolo incidente
Quando si lavora sodo non c'e' soldi da buttare
Non puoi metter troppa cura per far su l'impalcatura"

Era bello il mio ragazzo col vestito della festa
L'ho sentito tutto mio, mentre gli dicevo addio
E poi quando l'ho baciato gli ho strappato una promessa
e gli ho detto anima mia presto sai portami via

Era bello il mio ragazzo...


Τραγούδι του 1972. Φεστιβάλ Σαν Ρέμο.



8.5.08

Η ΜΠΟΚΑ ΤΖΟΥΝΙΟΡΣ ΠΡΟΚΡΙΘΗΚΕ ΣΤΟΥΣ 8 ΤΟΥ ΚΟΠΑ ΛΙΜΠΕΡΤΑΔΟΡΕΣ




Boca clasificado: ¿y si hacemos de locales en Brasil?

Boca volvió a hacerse fuerte en Brasil, y esta vez el silencio invadió a las 70.000 personas que colmaron el Mineiro. Y es que fiel a su experiencia copera derrotó al Cruzeiro e irá por Atlas, en los cuartos de final de la Copa Libertadores.
El primer tiempo de Boca fue jugado con inteligencia, esperando al rival y saliendo de contra ante la baja perfomance mostrada por el Cruzeiro en materia defensiva. Los brasileños comenzaron teniendo la pelota y sin apuro buscaban llegar al área, la que merodeaban en varias oportunidades sin transformarlas en jugadas de demasiado peligro. Los centros cruzados, en busca de Martins Moreno eran la principal arma del conjunto de Batista.
Cruzeiro manejaba el balon y era dueño del control territorial pero llegaba hasta 3/4 de campo en cambio Boca cada vez que se soltó generó peligro con 3 chances, dos de ellas mortales: Palacio, que venía de errar un mano a mano, hizo la más difícil, y a los 36, la terminó clavándo en el ángulo del arco defendido por Fabio. Cuando quedaba un minuto para que se cumplan los 45, Dátolo tiró un centro preciso y Palermo metió un cabezazo formidable para el 2-0 xeneize. En la etapa inicial, Boca supo cuando debía atacar y obtuvo su recompensa.
En la segunda parte, Cruzeiro volvió a tener el balón pero esta vez le agregó la peligrosidad que le faltaba en parte debido a las buenas entradas de Marcinho, en el descanso, y de Apodi, pocos minutos después. A los 11 descontó Wagner, con una linda pirueta después de una floja salida de Caranta. El público presente volvió a ilusionarse y Cruzeiro metió a Boca en su campo, creando importantes chances, una de ella repelida por el palo. Pero a partir de los 30, el equipo mineiro empezó a bajar los brazos, más aún después de la expulsión de Ramires, por doble amarilla.
Los minutos finales vieron una postal repetida en este último tiempo: torcedores derrotados, y jugadores rivales moviéndose al compás de los pases de Boca, guiados por Riquelme.
Boca está vivo, ganó el clásico y triunfó en Brasil. Si la Conmebol no quiere a Boca campeón que lo eche de la Copa porque juegue donde juegue el corazón y el alma copera siempre dicen presente.

6.5.08

SOMOS LOS MEJORES! ΖΗΤΩ Η ΜΠΟΚΑ ΤΖΟΥΝΙΟΡΣ!





Como no somos los únicos, decidimos ser los mejores!

5.5.08

DALE BOCA!


BOCA JUNIORS - RIVER PLATE 1-0


Con un hermoso cabezazo y una actuación enorme de Sebastián Battaglia, Boca le ganó a River 1 a 0 en la Bombonera y desató la fiesta a lo largo y a lo ancho de todo el país. Fue un partido discreto, dónde la actitud y el coraje de once leones bestidos de azul y oro se impusieron al temor y pánico escénico del equipo de Simeone. Con este resultado, Boca se vuelve a meter de lleno en la pelea por el título, ya que quedó a un punto de su derrotado y de Estudiantes.

4.5.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΒΙΡΧΙΝΙΑ ΛΟΥΚΕ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η VIRGINIA LUQUE


DESENCANTO


¡Qué desencanto más hondo,
qué desencanto brutal!
¡Qué ganas de hecharse en el suelo
y ponerse a llorar!

Cansao de ver la vida,
que siempre se burla
y hace pedazos
mi canto y mi fe.

La vida es tumba de ensueños
con cruces que, abiertas,
preguntan... ¿pa' qué?

Y pensar que en mi niñez
tanto ambicioné, que al soñar
forjé tanta ilusión;
oigo a mi madre aún,
la oigo engañándome,
porque la vida me negó
las esperanzas que en la cuna
me cantó.

De lo ansia, sólo
alcancé su amor,
y, cuando lo alcancé,
me traicionó.

Yo hubiera dado la vida
para salvar la ilusión.
Fue el único sol de esperanza
que tuvo mi fe, mi amor.

Dulce consuelo
del que nada alcanza.
Sueño bendito
que me hizo traición.

Yo vivo muerto hace mucho,
no siento ni escucho
ni a mi corazón.



Στίχοι και μουσική: Enrique Santos Discépolo και Luis César Amadori.


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΦΑΟΥΣΤΟ ΑΜΟΝΤΕΪ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο FAUSTO AMODEI


PER I MORTI DI REGGIO EMILIA


Compagno cittadino fratello partigiano
teniamoci per mano in questi giorni tristi
Di nuovo a Reggio Emilia di nuovo là in Sicilia
son morti dei compagni per mano dei fascisti

Di nuovo come un tempo sopra l'Italia intera
Fischia il vento infuria la bufera

A diciannove anni è morto Ovidio Franchi
per quelli che son stanchi o sono ancora incerti
Lauro Farioli è morto per riparare al torto
di chi si è già scordato di Duccio Galimberti

Son morti sui vent'anni per il nostro domani
Son morti come vecchi partigiani

Marino Serri è morto è morto Afro Tondelli
ma gli occhi dei fratelli si son tenuti asciutti
Compagni sia ben chiaro che questo sangue amaro
versato a Reggio Emilia è sangue di noi tutti

Sangue del nostro sangue nervi dei nostri nervi
Come fu quello dei Fratelli Cervi

Il solo vero amico che abbiamo al fianco adesso
e` sempre quello stesso che fu con noi in montagna
Ed il nemico attuale è sempre ancora eguale
a quel che combattemmo sui nostri monti e in Spagna

Uguale la canzone che abbiamo da cantare
Scarpe rotte eppur bisogna andare

Compagno Ovidio Franchi compagno Afro Tondelli
e voi Marino Serri, Reverberi e Farioli
Dovremo tutti quanti aver d'ora in avanti
voi altri al nostro fianco per non sentirci soli

Morti di Reggio Emilia uscite dalla fossa
fuori a cantar con noi Bandiera Rossa!


ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ: "ΤΑΝΓΚΟ"



CESARE PAVESE


TANGO


Mi son visto una notte in una sala chiusa
e l’abbraccio dei corpi che danzavano,
sollevati e schiantati dalla musica,
sotto la luce livida che filtrava nei muri,
di lontano, mi soffocava il cuore
come in fondo a un abisso, sotto il buio.
Tra bagliore e bagliore,
giungono spaventose scosse di una tempesta,
che impazzisce là in alto, sopra il mare.
Mi giungevano a tratti,
pallide e stanche,
le ombre dei danzatori,
vibrazioni di un mare moribondo.
E vedevo i colori,
delle donne abbraccianti
illividirsi anch’essi,
e tutto rilassarsi
di spossatezza oscena,
e i corpi ripiegarsi,
strisciando sulla musica.
Solo ancora splendeva
su quella febbre stanca
il corpo di colei
che fiorisce in un volto
tanto giovane e chiaro
da fare male all’anima.
Ma era solo il ricordo.
Io la guardavo immobile
e la vedevo, dolorosamente,
nella luce del sogno.
Ma passava strisciando,
senza scatti più, languida,
con un respiro lento
e mi pareva un gemito d’amore,
ma l’uomo a cui s’abbandonava nuda
forse non la sentiva.
E un’ubbriachezza pallida
le pesava sul volto,
sul volto tanto giovane e stupendo
da fare male all’anima.
Tutti tutti tacevano di ebbrezza,
travolti dentro il gorgo
di quella luce livida,
posseduti di musica,
nelle carezze ritmiche di carne,
e stanchi tanto stanchi.
Io solo non potevo abbandonarmi:
cogli arsi occhi sbarrati,
mi fissavo smarrito
su quel corpo strisciante.

3.5.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο VITTORIO DE SICA


MUNASTERIO 'E SANTA CHIARA


Dimane?...Ma vurría partí stasera!
Luntano, no...nun ce resisto cchiù!
Dice che c'è rimasto sulo 'o mare,
che è 'o stesso 'e primma...chillu mare blu!

Munasterio 'e Santa Chiara...
tengo 'o core scuro scuro...
Ma pecché, pecché ogne sera,
penzo a Napule comm'era,
penzo a Napule comm'è?!

Funtanella 'e Capemonte,
chistu core mme se schianta,
quanno sento 'e dí da 'a gente
ca s'è fatto malamente
stu paese...ma pecché?
No...nun è overo...
no...nun ce créro...
E moro cu 'sta smania 'e turná a Napule...
Ma ch'aggi''a fá?...
Mme fa paura 'e ce turná!

Paura?...Sí...Si fosse tutto overo?
Si 'a gente avesse ditto 'a veritá?
Tutt''a ricchezza 'e Napule...era 'o core!
dice ch'ha perzo pure chillu llá!

Munasterio 'e Santa Chiara...
'Nchiuse dint'a quatto mura,
quanta femmene sincere,
si perdévano ll'ammore,
se spusavano a Gesù!

Funtanella 'e Capemonte...
mo, si pèrdono n'amante,
giá ne tènono ati ciento...
ca, na femmena 'nnucente,
dice 'a gente, nun c'è cchiù!
No...nun è overo...
No...nun ce crero...
E moro pe' 'sta smania 'e turná a Napule!
Ma ch'aggi''a fá...
Mme fa paura 'e ce turná!

Munasterio 'e Santa Chiara...
Tengo 'o core scuro scuro...
Ma pecché, pecché ogne sera,
penzo a Napule comm'era
penzo a Napule comm'è?!...

Ο ΟΣΚΑΡ ΔΕΛ ΘΕΡΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΑΛΦΡΕΔΟ ΣΙΤΑΡΡΟΣΑ


ALFREDO ZITARROSA


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο OSCAR DEL CERRO

MILONGA PARA UNA NIÑA


El que ha vivido penando
por causa de un mal amor
no encuentra nada mejor
que cantar e ir pensando
y si anduvo calculando
que culpas pudo tener
cuando ve que la mujer
no conoce obligaciones
se consuela con canciones
y se olvida de querer

Por eso niña te pido
que no me guardes rencor
yo no puedo darte amor
ni vos podes darme olvido
yo se que en cualquier descuido
me iva a boliar contra el suelo
y aunque me ofrezcas consuelo
yo no lo puedo aceptar
puedo ensenarte a volar
pero no a seguirte el vuelo.

Yo no te puedo entregar
un corazon apagado
cuando falla el del costado
no hay nada que conversar.
hay una forma de amar
que es un modo de conciencia.
hay un amor que es paciencia
y otro que es solo aromas.
cual amor te podria dar
quien amara tu inocencia.

Cuando te vuelva a encontrar
nos podremos sonreir
prefiero verte partir
como te he visto llegar.
Cuando vuelvas a pensar
que una ves te conocí
y que no más porque sí
te compuse una canción
Cantara en tu corazón
lo poquito que te di.


Στίχοι και μουσική: Alfredo Zitarrosa.


ΤΑΝΓΚΟ ΚΑΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ



Los dos berretines: Tango y Fútbol


Por Enrique Fliess

Desde el comienzo de su difusión masiva, tango y futbol, dos actividades de profunda raigambre popular, entrecruzaron sus caminos. Corrían los primeros años de la década del treinta, y el cine sonoro argentino daba sus titubeantes pasos iniciales. Ángel Mentasti funda Argentina Sono Film, y produce "Tango", dirigida por Luis Moglia Barth, que se estrenó el 27 de abril de 1933, y se constituyó rápidamente en un éxito de taquilla. Contemporáneamente, Enrique T. Susini filma para la empresa Lumiton "Los tres berretines", dada a conocer poco tiempo después. Esta película protagonizada por Luis Sandrini, centraba su argumento en tres pasiones populares de los porteños de aquel entonces: el tango, el fútbol y la radio.
Tomando como punto de partida este film de Susini, investigaremos, no la presencia tanguera en el cine, sino la relación existente entre el tango y otro de los berretines mentados en dicho film: el fútbol.
El cuadro de mis amores
En 1911 Vicente Greco, uno de los nombres fundamentales de la Guardia Vieja, inicia sus grabaciones para el sello Columbia. Estos registros serían los primeros efectuados por un conjunto específicamente tanguero, bautizado para la ocasión como "orquesta típica criolla", nombre que a posteriori quedaría reducido al familiar "orquesta típica". Por la misma época comenzaba a forjarse la leyenda del Racing Club, la "Academia" de Avellaneda, que entre 1913 y 1919 obtuvo siete títulos consecutivos. No es de extrañar que aquel histórico equipo de Marcovecchio, Ohaco, Olazar, Hospital y Juan Perinetti fuera homenajeado con un tango por el autor de Rodríguez Peña. A diferencia de otros títulos circunstanciales surgidos de la pasión futbolera que cayeron en el olvido, Racing Club soportó airoso el paso del tiempo, y puede decirse que cada vez suena mejor. Entre sus primeras grabaciones podemos mencionar la del autor y la de Roberto Firpo, datadas en 1913, y la de Francisco Canaro, correspondiente a 1915. Con posterioridad lo llevaron al disco entre otros Carlos Di Sarli (1940), Angel D'Agostino (1946) y Rodolfo Biagi (1950). Por fin, la versión de Alfredo Gobbi (h) en 1949, probablemente la más acabada interpretación del tango de Greco. Como curiosidad, hay que mencionar la existencia de una grabación en vivo efectuada en 1941 en Montevideo por la orquesta de Aníbal Troilo. En Montevideo también, pero en la década del '50, lo registró el bandoneonista oriental Donato Racciatti.
La respuesta de los rivales y vecinos de barrio no tardó en llegar. A la inspiración de Agustín Bardi, otro de los grandes compositores de la época, se debe Independiente Club, dedicado al futuro "Rey de Copas", que en los años '20 iniciaría su tradición de fútbol ofensivo y vistoso con aquella delantera memorable integrada por Canaveri, Lalín, Ravaschino, Seoane y Orsi. Menos difundido que Racing Club, el tango de Bardi no le va en zaga en calidad artística, como puede comprobarse escuchando el memorable registro dejado por Gobbi en 1949. Cuatro años después, Héctor Varela reconocido simpatizante de los "Diablos Rojos" les dedicó el tango homónimo, y lo grabó al frente de su orquesta para el sello Pampa.
De la filigranas endiabladas que supieron dibujar sobre la gramilla los De la Mata, Erico, Sastre, Grillo o Bochini, pasemos a los no tan vistosos pero igualmente sólidos pergaminos cosechados por los feligreses del padre Lorenzo Massa. San Lorenzo de Almagro, el club surgido a la sombra de la parroquia del barrio homónimo, también sabe de tangos que cantan sus hazañas deportivas. En 1923 el bandoneonista Luis Servidio, uno de los hermanos "Balija", le dedica San Lorenzo de Almagro, en homenaje al primer campeonato obtenido por el club de Boedo. Cuatro años más tarde, coincidiendo con otro logro de los azulgranas, José Rebolini y Carlos Pesce componen San Lorenzo. Vale la pena recordar que el ala derecha del equipo campeón de 1927 estaba integrada por Carricaberry y Maglio, este último hijo del mítico "Pacho". Otros tangos alusivos al cuadro santo son San Lorenzo de Francisco Caso y Francisco Lío y El ciclón de Anselmo Aieta y Francisco Laino, sin olvidarnos de Azulgrana, un hermoso tema instrumental de Osvaldo Requena. En lo que respecta a su clásico rival, debemos recordar Me elevo a las nubes, de Pedro y Roberto Sassone, que celebra al Huracán campeón de 1928, y que llevara al disco otro crepito de Parque de los Patricios: el "lecherito" Juan B. Guido con su orquesta.
La mitad más uno y la mitad menos uno. Esa sería la expresión matemática de la eterna rivalidad entre Boca Juniors y River Plate, excluyente de cualquier otro postulante a terciar en la discusión. Claro está que un simpatizante acérrimo de los "millonarios" pondrá en duda el predominio numérico de los "xeneizes", y es probable que desde el punto de vista estadístico no le falte razón. Por su parte los seguidores históricos de la azul y oro, con esa visión particular de la realidad que otorga la pasión, son capaces de identificar la nacionalidad con los colores de su divisa.
Llegó el momento de ver como el mundo de la música popular se ocupó de los dos equipos de fútbol más conocidos de la Argentina. La primera referencia al club de la ribera data de 1916. Se trata del tango Boca Juniors Club compuesto por José Quevedo, bandoneonista de Eduardo Arolas, y grabado por la orquesta de Roberto Firpo. Quince años más tarde, al instaurarse el profesionalismo, Boca obtiene el primer campeonato de la Liga Argentina de Football, con un equipo integrado entre otros por Bidoglio, Mutis, Evaristo, Tarascone, Varallo y Cherro. Con este motivo el periodista y letrista Alfredo Bigeschi le dedica un tango alusivo: ¡Campeón!
Varias orquestas, por lo general dirigidas por simpatizantes de la escuadra boquense, grabaron tangos en su homenaje. Como ejemplo, podemos citar a Juan D'Arienzo, que en 1946 registró Azul y oro de Eduardo Aguirre, o a José Basso, autor de Once y uno, llevado al disco en 1952. Este título hace referencia a los once jugadores que se encuentran dentro de la cancha y al "jugador número doce", como gráficamente se denomina a la hinchada de Boca. Por supuesto debe entrar en esta nómina Boca Juniors de Miguel Caló, que lo grabó en 1954 con su orquesta. Ese mismo año tuvo cierta repercusión la actuación radiofónica de Julio Elías Musimessi, arquero del club de la ribera y de la selección argentina, que se presentaba como "El guardavalla cantor". De origen chaqueño, cultivó la música del litoral argentino, siendo su tema más difundido el chamamé Viva Boca, de Américo "Lalo" Cipriano y Eduardo Pauloni, que registró para el sello TK.
Por fin hay que mencionar que en 1927 el maestro Cauvilla Prim compuso el pasodoble Boca Juniors, que con algunas modificaciones en su línea melódica se transformaría en la marcha oficial de la entidad.
River Plate, en su dilatado periplo histórico cambió la proletaria Dársena Sud del puerto porteño por la copetuda Avenida Alvear, y se afincó definitivamente cerca del río, dando su nombre a un barrio de Buenos Aires. Estadísticamente es el club con más logros del fútbol argentino, habiendo conquistado 31 campeonatos en la era profesional. Sin embargo, la repercusión tanguera de su trayectoria no es comparable con la dedicada a su clásico rival. Podemos recordar aquí la grabación que la orquesta de Francisco Canaro realizó en 1931 de su "Himno Oficial" con la voz de Domingo Conte. A esto hay que agregar el tango River Plate de Leopoldo Díaz Vélez, grabado por Armando Pontier.
Los dos clubes platenses también fueron homenajeados por la gente de tango. En 1933, el bandoneonista Horacio Pezzi, con la colaboración de Carlos Espíndola le dedicó su tango El Expreso de La Plata. Años después, en 1950, Francisco Rotundo y Ernesto Rossi compusieron Estudiantes de La Plata, un tango instrumental que equilibró los tantos en la puja futbolera de la ciudad de las diagonales.
Sería larga la lista de composiciones dedicadas a otros equipos, muchas de las cuales nunca llegaron al disco. Este es el caso de Platense compuesto en 1925 por Fumagalli y Brioschi, en homenaje al cuadro calamar que ha contado entre sus simpatizantes a personalidades tangueras de la talla de Roberto Goyeneche y el "Tata" Cedrón.
En cambio aún podemos escuchar El Taladro dedicado por Alfredo de Angelis a su querido Banfield, con motivo de su ascenso a primera división en 1946, y grabado ese mismo año por su orquesta. Menos conocidos son Nueva Chicago, pasodoble que celebra al club de Mataderos, registrado en 1925 por la orquesta de Roberto Firpo o Casaca Roja tango dedicado al Club Deportivo Español a fines de los años cincuenta.
Pero el tango no es exclusivamente porteño, y la Banda Oriental del Plata también tiene algo que decir. El decano del fútbol uruguayo, el Club Nacional de Football, tiene una rica historia a nivel local e internacional. Múltiple campeón uruguayo, el cuadro de los Céspedes y los Scarone, de Mazzali, Nasazzi, Atilio García y el "Chino" Recoba, ha sido tema de numerosas composiciones musicales. Entre ellas podemos destacar Nacional, el tango compuesto por José Adolfo Puglia y Edgardo Pedroza, con versos de Federico Silva. El mismo fue llevado en dos oportunidades al disco por Puglia-Pedroza. La primera en 1951 con la voz de Julio Martel; la segunda en 1980 con Oscar Nelson. Por su parte, Donato Racciatti grabó en 1951 Viejo Nacional de Ceti, Pernas y Walter Silva, con el vocalista Andrés Garbal.
Gerardo Matos Rodríguez, el autor de La Cumparsita, fue un consecuente seguidor de los tricolores. En los años veinte compuso Nacional para siempre, con letra de Hugo Bello. Existe una versión reciente de este tango, realizada en 1999 por Puglia – Pedroza cantando Oscar Nelson.
Vayamos al otro grande montevideano, para que no se sospeche de parcialidad. Peñarol, el club donde se destacara el golero Roque Máspoli y jugadores como Obdulio Varela, el "Cotorra" Míguez, Alberto Spencer y "Pepe" Sasía, no estuvo exento de homenajes tangueros, y como ejemplo podemos citar Y siempre Peñarol de Juan Esteban Martínez "Pirincho", Edgardo Marchese y Reinaldo Yiso, que fuera grabado por la orquesta de "Pirincho" con el cantor Luis Alberto Fleitas.
Los esforzados atletas
Así como muchos músicos y letristas cantaron las glorias de sus clubes preferidos, también los héroes domingueros de pantalones cortos y camisetas coloridas fueron objeto de homenajes tangueros.
En 1928 la orquesta de Osvaldo Fresedo registra dos tangos con reminiscencias futboleras: Tarasca solo y Ochoíta. ¿Quiénes eran estos representantes de la época heroica del fútbol argentino? Domingo Tarascone, el gran "Tarasca", fue un notable forward del Boca Juniors de los años '20, que se desempeñó con igual eficacia como puntero o interior derecho y como centrodelantero, tanto en su club como en la selección argentina. Por su parte Pedro Ochoa, "Ochoíta", eximio gambeteador, integró con Natalio Perinetti una célebre ala en el Racing Club de aquella época.
De ese mismo año data Monti solo, tango de Alejandro Scarpino dedicado a Luis Monti, el centro half de San Lorenzo capitán del equipo argentino que participó en los Juegos Olímpicos.
En la temporada de 1931, al instaurarse el profesionalismo en la Argentina, los distintos equipos incorporaron algunos jugadores provenientes del interior del país. Entre ellos se destacó rápidamente un delantero proveniente de Rufino, provincia de Santa Fe. Bernabé Ferreyra, contratado por Tigre, no era habilidoso, pero contaba con un físico recio y un remate de una potencia excepcional. Ese año convirtió 19 goles, y en 1932 River Plate pagó la cifra record de 35.000 pesos por su pase. Goleador nato, "El Mortero de Rufino" o "La Fiera", como era apodado, anotó 174 tantos a lo largo de su campaña en el cuadro de la banda roja. En 1933, cuatro autores (Padula, Germino, Laino y Distagne) se unieron para dedicarle un tango: Bernabé, la Fiera, que fue grabado ese mismo año por la orquesta de Francisco Canaro, con el estribillista Ernesto Famá. Por la misma época Miguel Padula compuso otros dos tangos vinculados al ambiente del fútbol : El Mortero del Globito y Lemita, con los que equilibradamente rindió homenaje a destacados jugadores de Huracán y San Lorenzo de Almagro. El primero de ellos era Herminio Masantonio, eje delantero que cumplió una larga y destacada trayectoria en el club de Parque de los Patricios, y que llegó a capitanear la selección argentina. Jaime Lema, conocido también como "Lemita" o "Ratón Mickey", por su corta estatura, ocupó la valla del San Lorenzo campeón de 1933.
Los dos temas fueron grabados ese año por la Orquesta Típica Víctor, con la participación vocal de Alberto Gómez.
A mediados de la década del treinta fueron promovidos a la primera división de River Plate dos jugadores que harían historia. José Manuel Moreno y Adolfo Pedernera, integraron primero el ala izquierda del ataque millonario pasando a desempeñarse posteriormente el "Charro" Moreno como número ocho y Pedernera en el centro de la linea de forwards.
Jóvenes, pintones, famosos, el "Charro" y Adolfo gustaron de las trasnochadas tangueras y de la amistad con figuras como Aníbal Troilo, Enrique Mario Francini o Armando Pontier. Este último es el autor de A José Manuel Moreno, excepcional tema instrumental llevado al disco en 1949 por la orquesta cuya dirección compartían Francini y Pontier.
Años después, otro integrante de "La Máquina", que se transformaría en una figura consular de los millonarios, recibió su merecido homenaje tanguero. A Angel Labruna celebra al máximo goleador de la historia de River, que prolongó su actuación hasta más allá de los cuarenta años. Con letra de Carlos Capella y música de Domingo Gallichio, este tango fue grabado en 1956 por la orquesta de Francisco Molino.
Por fin, hay que recordar otra figura que integró los equipos de la banda durante más de dos décadas. Amadeo Carrizo, que llegó a custodiar la valla argentina en partidos internacionales, fue uno de los arqueros más destacados de la historia, y el iniciador de todo un estilo: el de los guardametas que se animaban a ser jugadores de campo. Llamado "Tarzán" por su imponente físico, este es el título del tango que le dedicó Leopoldo Díaz Vélez y que fue grabado por Armando Pontier con la voz de Alberto Podestá.
Volvamos a Boca Juniors, para ocuparnos de Natalio Pescia, figura emblemática del cuadro de la ribera en las décadas del '40 y el ‘50. Half izquierdo que se caracterizaba por su despliegue físico, fue capitán de Boca y del seleccionado. El periodista y compositor Jorge Moreyra le dedicó un tango, obviamente titulado A Natalio Pescia.
Ya hemos dicho que Héctor Varela era un consecuente seguidor de Independiente, y tuvo la suerte de presenciar la gran época del club de Avellaneda, que llegó a obtener seis Copas Libertadores y dos Intercontinentales.
En esa época se destacó Héctor "Chirola" Yazalde, jugador talentoso y goleador efectivo, que hizo las delicias de la exigente hinchada roja, la que tiene "paladar negro" para el fútbol. El autor de Los diablos rojos le dedicó su tango Para vos, Chirola, y lo grabó en 1968.
Para no dejar de lado la orilla oriental del tango, vamos a hacer referencia a una conposición dedicada a Omar Míguez, el "Cotorra", brillante forward que desarrolló una gran campaña en Peñarol, y tuvo el honor de usar la camiseta celeste con el número nueve en la espalda, la tarde que Uruguay se consagró campeón del mundo en el Maracaná. Manuel Picón, cantor y guitarrista perteneciente al movimiento conocido como Canto Popular Uruguayo, incluyó en su trabajo discográfico "Tangos rabiosamente uruguayos" un tema titulado El Cotorra ya no juega, en el que el retiro futbolístico de Míguez sirve como disparador de la bronca y la nostalgia por un Montevideo que se fue. El mismo autor e intérprete plasmó Pegadita al chanfle donde dentro de la misma tesitura recuerda al Peñarol de Ghiggia, Hohberg y Schiaffino. Aunque no se trata estrictamente de un homenaje, no podemos dejar de mencionar Largue esa Mujica un curioso tango de Juan Sarcione, grabado en 1929 por Carlos Gardel.
La letra, que comienza diciendo: "Largue Chiesa esa Mujica, por Souza y por Roncoroni" utiliza apellidos de figuras populares de la época (Mujica por mujer, Souza por sonsa) para contar una historia. En la misma desfila el equipo casi completo del Huracán campeón de 1928: Setti, Pratto, Negro, Bartolucci, Souza, Nóbile, Stábile y Chiesa. También se menciona a Bidoglio y Cherro, jugadores de Boca Juniors, Mujica, centroforward de Racing, Canaveri y Carricaberry, punteros derechos respectivamente de Independiente y San Lorenzo, Manuel Ferreyra, delantero de Estudiantes de la Plata y Humberto Recanattini, que militara en Sportivo Barracas y en Gimnasia y Esgrima de la Plata. No faltan los dirigentes del fútbol de aquel entonces : Beccar, directivo de la Asociación Amateurs Argentina de Football, y Bidegain, presidente de San Lorenzo de Almagro.
Hasta aquí hemos hablado de cómo el tango se ocupó de los jugadores de fútbol. Veamos ahora la otra cara de la moneda.
En las épocas de oro, tanto el tango como el fútbol eran cosas de jóvenes. No es de extrañar entonces que quienes tejían filigranas en la cancha, fueran también malabaristas en las pistas de baile. Los cronistas de la prehistoria del Montevideo tanguero han registrado la presencia de los hermanos Céspedes, "Lalo" Castro o el "Zurdo" Pérez, pioneros del fútbol oriental, en las más cotizadas "pensiones" de la Ciudad Vieja, donde lucían su habilidad de bailarines. Es conocida la filiación tanguera de Vicente Módena "Mondeja", wing del River Plate uruguayo que en los años '20 integrara con Dacal un ala que pasó a la historia. Y no hay que olvidar que José Leandro Andrade, el mediocampista que deslumbró en Colombes en las Olimpiadas de 1924, se destacó también dibujando cortes y quebradas en los locales nocturnos de la Ciudad Luz.
De este lado del charco la situación era similar. Ya dijimos que Maglio, el habilidoso insider de San Lorenzo, era hijo del célebre bandoneonista, y supo despuntar algunas inquietudes musicales. Evaristo Delovo, un zaguero que se destacó en Gimnasia y Esgrima integrando el equipo campeón de 1929 y el famoso "Expreso" de 1933, fue hombre de tango de pies a cabeza, un consumado bailarín siempre trajeado de negro.
Hemos hablado de Moreno y Pedernera, y su vinculación con Aníbal Troilo, compartida con otros jugadores de "La Máquina". Sin embargo, la famosa dupla que se complementaba a la perfección dentro de la cancha, difería cuando entraba al "Marabú" o a otro reducto nocturno. El "Charro", extrovertido y atropellador volcaba en la pista la misma magia que sobre el césped. Adolfo, según confesaba, más tímido y "patadura" para el baile, prefería escuchar las interpretaciones de "Pichuco" y de las otras grandes orquestas de la década del cuarenta.
En esos tiempos de gloria del fútbol y del tango, Rinaldo Martino brilló con luz propia en San Lorenzo de Almagro, formando parte del célebre terceto central que completaban Farro y Pontoni. Pasados los años despuntó su vocación tanguera con un emprendimiento comercial. "Caño 14" fue en su momento la tanguería más famosa de Buenos Aires, ubicada inicialmente en Uruguay entre Paraguay y Córdoba y luego en el tradicional sótano de Talcahuano entre Marcelo T. de Alvear y Paraguay.
Algunas figuras del fútbol se dedicaron a la interpretación, con mayor o menor suerte. Anteriormente nos referimos al "Gato" Musimessi, aquel arquero de Newell's y de Boca. Remigio Pascasio Sola, mediocampista que se desempeñó en Huracán, River Plate y Banfield tuvo también veleidades de cantor, y llegó a actuar en audiciones radiofónicas.
Pero el caso más sobresaliente es el de Raimundo Orsi. Nacido en Avellaneda en 1901, pertenecía a una familia de artistas. Su hermano Máximo fue un letrista y compositor al que se deben temas como Yo soy aquel muchacho y Carro viejo. Violinista precoz, "Mumo" Orsi integró la orquesta de Francisco Canaro y llegó a dirigir su propia agrupación, habiendo compuesto diversas obras, entre ellas el vals Viejo Portón. Más allá de sus innegables cualidades musicales, la fama le llegó por su actuación deportiva. Puntero izquierdo del equipo de Independiente que se consagró campeón invicto de 1926, formó ala con la "Chancha" Seoane. En 1930 integró la selección argentina que disputó la final del primer Campeonato del Mundo en Montevideo, y al año siguiente partió a Italia, donde desarrolló una brillante carrera, formando parte del equipo italiano que obtuvo la Copa del Mundo en 1934. De regreso a la Argentina jugó en Independiente, Boca Juniors y Almagro, para desempeñarse finalmente en Peñarol de Montevideo. Está considerado como uno de los grandes extremos izquierdos de la historia, a lo que hay que sumar su condición de excelente músico.
La celeste y la blanquiceleste
Como no podía ser de otra manera, los logros internacionales de los equipos representativos de los países del Río de la Plata fueron celebrados por los artistas populares de ambas orillas.
En 1924, un seleccionado uruguayo participó en los Juegos Olímpicos que se disputaban en París. Contra todos los pronósticos, el equipo oriental se adjudicó el título, y su vuelta triunfal recorriendo el perímetro de la cancha (a partir de entonces llamada "vuelta olímpica") marcó el primer hito internacional del fútbol sudamericano. Mazzali, Nasazzi, Arispe, Andrade, Piriz, Gestido, Arremont, Scarone, Borjas, Cea y Figueroa fueron los once "olímpicos", a quienes Juan Rodríguez y Francisco Brancatti dedicaron su vals Campeones Olímpicos, grabado por el primero en discos Electra con acompañamiento de guitarras.
Un título parecido, pero de un tango, ve la luz en 1928. Olímpicos firmado por Alberto González y Porfirio Zárate estaba dedicado al equipo argentino que perdió la final de los Juegos Olímpicos de Amsterdam frente a Uruguay.
En 1955 el fútbol argentino retornó a los campeonatos sudamericanos, tras una ausencia de casi una década. Tras una brillante campaña el seleccionado albiceleste se consagró campeón invicto, siendo su desempeño más destacado el triunfo por seis a uno frente a Uruguay.
La Orquesta Símbolo Osmar Maderna, dirigida por el violinista Aquiles Roggero y el pianista Orlando Trípodi, e integrada por los músicos del malogrado autor de Concierto en la luna, compuso en forma colectiva un tango para la ocasión, al que denominaron Argentina Campeón. Ese mismo año lo llevaron al disco con la voz de Horacio Casares.
En 1961 Edmundo Rivero grabó Gol argentino, otro tema vinculado a la actuación de los seleccionados nacionales. Este tango volvió a ser registrado por el mismo intérprete con motivo del Campeonato Mundial de 1978.
El triunfo argentino en este evento deportivo mereció también el reconocimiento de Astor Piazzolla. El "Gato" compuso y grabó ese año al frente de su orquesta, para el sello Trova, una suite integrada por los siguientes temas: Mundial 78, Marcación, Penal, Gambeta, Golazo, Wing, Corner y Campeón.
Como en cajón de sastre
Existen otros tangos vinculados al tema del fútbol que no pueden encasillarse en los apartados anteriores. El sueño del pibe cuenta la historia de un chiquilín humilde que recibe en su casa la carta que lo cita para probarse en un club de primera división. Radiante de alegría da rienda suelta a su ilusión, soñando con convertirse en "un Baldonedo, un Martino, un Boyé". Por la noche, convierte en sueños el gol que le da el triunfo a su equipo en un partido clásico. Este tango, debido a la pluma de Reinaldo Yiso sobre música de Juan Puey fue llevado al disco en 1945 por la orquesta de Osvaldo Pugliese cantando Roberto Chanel, y por Ricardo Tanturi con Enrique Campos.
En la misma línea temática se inscriben Déjelo señora y Pelota de cuero, ambos grabados por Edmundo Rivero. Reinaldo Yiso escribió también La número 5 con la colaboración musical de Orestes Cúfaro. La orquesta de Alfredo Gobbi (h) lo grabó en 1951 con la voz de Jorge Maciel, en un registro que presenta la particularidad de incluir la transmisión de un imaginario partido efectuada por Fioravanti, el más afamado relator de aquella época.
Otros títulos vinculados al fútbol que podemos mencionar son Cero a cero, de Juan Clauso y Roberto Firpo; Artillero, de Manuel Meaños, Roberto Zerrillo y Juan Carlos Howard, que fue el tema musical de la película "Goal" y Patadura de José López Ares y Enrique Carrera Sotelo, grabado por Carlos Gardel en 1928. El "Mudo" llevó al disco también un tema perteneciente a Horacio Pettorossi, Miguel Bonano y Alejandro Fattorini, intitulado Mi primer gol. Grabado en 1933, relata con lenguaje futbolero los avatares de una relación amorosa.
Así llegamos al final de esta evocación que intentó contar como el tango y el fútbol, dos auténticas pasiones populares, tejieron una relación a través del tiempo. Claro está que desde sus lejanos orígenes ha corrido mucho agua bajo los puentes. El tango tuvo sus épocas de auge y de declinación, al punto que algunos agoreros (mitad ignorantes y mitad malintencionados) llegaron a extenderle un certificado de defunción. Pero como "los muertos que vos matais gozan de buena salud", resurgió de sus cenizas y volvió a desparramarse por el mundo con más fuerza que nunca. El fútbol creció exponencialmente, en difusión y popularidad, hasta alcanzar dimensiones gigantescas. Pero... Siempre hay un pero. Poco tiene que ver el ambiente futbolístico de comienzos del siglo XXI con el imperante en la primera mitad de la centuria anterior. El deporte fue cediendo espacio al comercio, y al entrar hoy a un estadio uno no sabe si sobre el cesped hay veintidos jugadores o igual número de pancartas publicitarias. Los clubes se han ido transformando en sociedades anónimas, a las que les da lo mismo vender comidas rápidas, ametralladoras o jugadores de fútbol. La creciente profesionalización, que en si misma no es ni mala ni buena, ha ido relegando al desván de los recuerdos tradiciones simpáticas como el amor a la camiseta. Hoy sería inimaginable aquel gesto de Ingunza, un olvidado delantero de Argentinos Juniors, que al ser transferido en 1947 a Tigre pidió que una parte del dinero que le correspondía por la operación lo retuviera la entidad donde se había formado, a fin de ser socio vitalicio de la misma. No existen más Raimundos Orsis, pero sí berreadores que aprovechan su fama deportiva pasada o presente para hacer como que cantan. En fin, entre técnicos, representantes, intermediarios, publicistas y dirigentes han montado un gran show, donde la pelota y los jugadores parecen ser un pretexto, y todo gira en torno a la televisión comercial, ese veneno que corrompe lo que toca. Muy lejos ha quedado la "dinámica de lo impensado", como tan acertadamente definiera Dante Panzeri al fútbol de otrora. El tango salió de su letargo y reverdeció sus laureles. Su futuro resulta auspicioso, si se toma en cuenta la interesante producción de las nuevas generaciones. Para el fútbol, en cambio, parece ser verdad que todo tiempo pasado fue mejor.

2.5.08

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΧΕΛ ΒΑΡΓΑΣ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ÁNGEL VARGAS


CUARTITO AZUL


Cuartito azul, dulce morada de mi vida,
Stanzetta blu, dolce riparo della vita,
fiel testigo de mi tierna juventud,
testimone della mia gioventù,
llegó la hora de la triste despedida,
è giunta l’ora della triste dipartita,
ya lo ves, todo en el mundo es inquietud.
lo vedi ormai, tutto nel mondo è insicurezza.
Ya no soy más aquel muchacho oscuro;
Io non sono più quel ragazzo opaco,
todo un señor desde esta tarde soy.
questa sera sono un vero signore.
Sin embargo, cuartito, te lo juro,
Eppure, stanzetta, te lo giuro,
nunca estuve tan triste como hoy.
non sono mai stato triste come oggi.
Cuartito azul
Stanzetta blu
de mi primera pasión,
della mia prima passione,
vos guardarás todo mi corazón.
tu conserverai tutto il mio cuore.
Si alguna vez
Se una volta
volviera la que amé
tornasse colei che ho amato
vos le dirás
tu le dirai
que nunca la olvidé.
che non l’ho mai dimenticata.
Cuartito azul,
Stanzetta blu,
hoy te canto mi adiós.
oggi ti canto il mio addio.
Ya no abriré
Non aprirò più
tu puerta y tu balcón.
la tua porta ed il tuo balcone.
Aquí viví toda mi ardiente fantasia
Qui ho vissuto la mia ardente fantasia
y al amor con alegria le canté;
e all’amore ho cantato con fantasia;
aquí fue donde sollozó la amada mía
qui ha singhiozzato la mia amata
recitándome los versos de Chénier.
recitandomi i versi di Chénier.
Quizá tendré para enorgullecerme
Anche se un giorno meritassi
gloria y honor como nadie alcanzó,
gloria e onori come nessun altro,
pero nada podrá ya parecerme
ma nulla potrà sembrarmi
tan lindo y tan sincero como vos.
così bello e sincero come te.


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΑΡΛΟ ΜΠΟΥΤΙ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CARLO BUTI


MUNASTERIO 'Ε SANTA CHIARA


Dimane?...Ma vurría partí stasera!
Luntano, no...nun ce resisto cchiù!
Dice che c'è rimasto sulo 'o mare,
che è 'o stesso 'e primma...chillu mare blu!

Munasterio 'e Santa Chiara...
tengo 'o core scuro scuro...
Ma pecché, pecché ogne sera,
penzo a Napule comm'era,
penzo a Napule comm'è?!

Funtanella 'e Capemonte,
chistu core mme se schianta,
quanno sento 'e dí da 'a gente
ca s'è fatto malamente
stu paese...ma pecché?
No...nun è overo...
no...nun ce créro...
E moro cu 'sta smania 'e turná a Napule...
Ma ch'aggi''a fá?...
Mme fa paura 'e ce turná!

Paura?...Sí...Si fosse tutto overo?
Si 'a gente avesse ditto 'a veritá?
Tutt''a ricchezza 'e Napule...era 'o core!
dice ch'ha perzo pure chillu llá!

Munasterio 'e Santa Chiara...
'Nchiuse dint'a quatto mura,
quanta femmene sincere,
si perdévano ll'ammore,
se spusavano a Gesù!

Funtanella 'e Capemonte...
mo, si pèrdono n'amante,
giá ne tènono ati ciento...
ca, na femmena 'nnucente,
dice 'a gente, nun c'è cchiù!
No...nun è overo...
No...nun ce crero...
E moro pe' 'sta smania 'e turná a Napule!
Ma ch'aggi''a fá...
Mme fa paura 'e ce turná!

Munasterio 'e Santa Chiara...
Tengo 'o core scuro scuro...
Ma pecché, pecché ogne sera,
penzo a Napule comm'era
penzo a Napule comm'è?!...

1.5.08

EL GATO MONTÉS - ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΑΡΛΟΣ ΑΠΟΝΤΕ


EL GATO MONTÉS

Musica: Manuel Penella.
Tenor: Carlos Aponte.
Piano: Gabirela Castro.

EL GATO MONTÉS


EL GATO MONTÉS

EL PASODOBLE TAURINO MAS INTERNACIONAL,INTERPRETADO POR LA BANDA DE MUSICA DE LA CRUZ ROJA DE VALENCIA,LA BANDA TAURINA MAS ANTIGUA DE ESPAÑA.

ΡΩΣΣΙΚΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΟΥ 1940: "ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΟΥ ΑΗΔΟΝΙΟΥ", ΤΟΥ ΓΙΟΥΡΗ ΜΠΟΓΚΟΣΛΟΦΣΚΗ


Танго Соловья
Taisa Savva (art whistle) and orchestra of Ferdinand Krish.
Gramplastrest, 1940.